ဇူလိုင်လထုတ်-၂၀၁၅၊မော်ကွန်း မဂ္ဂဇင်းအမှတ်(၂၅) မှ ခရီးသွားဆောင်းပါးဖြစ်ပါသည်။
သက်ဦးမွန် ရေးသည်။
ဆေးစသောက်ခြင်း
ကျွန်တော်တို့အဖွဲ့တွေဒီည ဆေးစသောက်ရမည်ဖြစ်သည်။ကိုတင့်လွင်ကိုမေးကြည့်တော့ နောက်နေ့ တောင်ပေါ်တက်ရန်အမောခံနိုင်စေရန်တစ်ပွဲတိုးဆေးသောက်ရမှာဖြစ်သည်ဟုဆိုပါသည်။မကြာမီစခန်းသို့ ဆေးဆရာနှင့် ဆေးဆရာမတို့ ဆေးပင် တွေ၊ ဆေးမြစ်တွေကိုင်ပြီး ရောက်လာကြတော့သည်။ဒီညကျွန် တော်တို့သောက်ရန် ဆေးသွားရှာခြင်းဖြစ်သည်။
ဆေးသောက်ချိန်ကို မေးကြည့်တော့တစ်ရက်ကိုသုံးချိန်ရှိသည်။ သောက်သည့်အချိန်ကညနေကြက်အိပ်တန်းတက်ချိန် (၆နာရီ)တစ်ခါ၊ညသန်းခေါင်ယံတစ်ခါ၊မနက်ကြက်အိပ်တန်းဆင်းချိန်(မနက်၆နာရီဝန်းကျင်) တစ်ခါ ဆေးသောက်ဆေးချိုးရမည်ဖြစ်သည်။ ဆေးဆရာအဖွဲ့ကပါလာသည့် ဆေးပင်၊ ဆေး မြစ်များကိုခုတ်ထစ်ကာ ဆေးသောက်မည့်အဖွဲ့လိုက်ဒန်အိုး လေးတွေနဲ့ခွဲကာထည့်ပေးသည်။
ဆေးကအသက်အရွယ်ကန့်သတ်ကာခွဲသောက်ရခြင်း ဖြစ်သည်။၁၈နှစ်မှ၂၅နှစ်အထိက ဆေးတစ်မျိုး၊၂၅နှစ်မှအသက်၄ဝအထိက ဆေးတစ်မျိုး၊အသက်၄ဝမှငါးဆယ်၊ ခြောက်ဆယ်အထိ ဆေးတစ်မျိုးဟူ၍အမျိုးအစားအလိုက်ခွဲကာ သောက်ရမည်ဖြစ်သည်။
ကျွန်တော်တို့အဖွဲ့တွင်သုံးယောက်ပါသည်။ကျွန်တော်၊ထားဝယ်CSO အဖွဲ့မှကိုမျိုးသူနှင့်ကိုသားထူးတို့ပါ။ကိုသားထူးကလည်းထားဝယ်မြို့ပေါ်မှဃှဥအဖွဲ့တစ်ခုမှ ဖြစ်သည်။တချို့အဖွဲ့က လေးယောက်တစ်အိုး၊ငါးယောက်တစ်အိုးဖြစ်သည်။
ဆေးကျိုဖို့ပထမဆုံးကျွန်တော်တို့အဖွဲ့ ကျောက်ခဲကြီးကြီးသုံးလုံးကို ချောင်းထဲမှသွားရှာရသည်။မီးဖိုလုပ်ရန်ဖြစ်သည်။ပြီးတော့မီးမွှေးဖို့ထင်းများလိုက်ရှာသည်။ ဆေးမြစ်များထည့်ထားသောဒန်အိုးထဲသို့ ချောင်းထဲမှ ရေဖြည့်ရသည်။ပြီးနောက်မီးမွှေးကာ ဆေးအိုးကိုမီးဖိုပေါ်တင်ထားလိုက်တော့သည်။
အားလုံးပြီးတော့ ဆေးသောက်ဆေးချိုးဖို့ဝါးခွက်လေး တွေလိုသေးသည်။ထို့ကြောင့်ဝါးခွက်လုပ်ရန် ပြင်သည်။ကျွန် တော်လည်းသူများတွေလုပ်သလိုဝါးပင်လိုက်ခုတ်သည်။ဝါးပင်ကတော့ပေါသည်။ကြိုက်သည့်အပင်ရွေးခုတ်ရုံသာ။ကျွန်တော်လည်းအနေတော်ဝါးတစ်လုံးကိုခုတ်ကာခွက်တစ်လုံးအရွယ်ခုတ်ထစ်သည်။
ဒါပေမဲ့မခုတ်တတ်သည့်အတွက်ဝါးကခွက်ဖြစ်ခါနီးကွဲသွားလိုက်၊ခုတ်ရင်းတိုသွားလိုက်နှင့်ဝါးတစ်ပင်လုံးသာကုန်သွားသည်။ခွက်တစ်လုံး ဖြစ်မလာခဲ့ပေ။ဒါကြောင့် နောက်ဆုံးခွက်လုပ်ဖို့ကိုလက်လျှော့လိုက်ပါတော့သည်။အချိန်ကြည့်လိုက်တော့ငါးနာရီခွဲ။ ဆေးက ခြောက်နာရီသောက်ရမည် ဖြစ်သည်။မီးဖိုပေါ်တင်ထားသည့် ဆေးအိုးကပွက်စပြုနေလေပြီ။ ဆေးသောက်ဖို့ဟမ်းကောချိုင့်အဖုံးကို ရွေးလိုက်သည်။
ဝန်းကျင်တွင်မှောင်စပြုနေလေပြီ။သစ်ရိပ်၊ဝါးရိပ်တွေ ကြောင့်အမှောင်ကခပ်စောစောပင်မျက်စိရှေ့ကို ရောက်လာ လေတော့သည်။ကြက်အိပ်တန်းတက်ချိန်လည်း ရောက်ချေပြီ။မီးဖိုပေါ်ကဆူပွက်နေသော ဆေးအိုးကို အောက်သို့ချလိုက်သည်။ ဆေးအရောင်ကညိုညစ်ညစ်၊အနံ့ကတော့သစ်ရွက်ပြုတ် စော်နံသည်။အငွေ့ထောင်းထောင်းထနေသော ဆေးအရည်များကိုသုံးယောက်သားခွက်ကိုယ်စီနှင့်ခပ်လိုက်ကြသည်။
တဖူးဖူးနှင့် ဆေးရည်များကိုမှုတ်ကာအအေးခံလိုက်သည်။ပြီးတော့တစ်ကျိုက်သောက်ချလိုက်သည်။အားပါးပါး…ခါးလိုက်သည့်အရသာ။ ဆေးခါးကြီးဆိုသည်ကိုကြားသာကြားဖူးတာအခုမှလက်တွေ့ကြုံရတော့သည်။ကိုမျိုးသူတို့၊ကိုသားထူးတို့လည်း ဆေးသောက်ပြီးမျက်နှာတွေရှုံ့မဲ့သွားကြသည်။
”အား… ခါးလိုက်တာဗျာ”ဟူသောအသံတွေကိုယ်စီထွက်လာကြသည်။
လျှာထဲမှာအခါးအရသာကစွဲကာကျန်ခဲ့သည်။မထူး တော့။တစ်ခွက်ပြီးတစ်ခွက်ကြိတ်မှိတ်ကာ သောက်လိုက်သည်။ သောက်ပြီးတော့ ဆေးချိုးဖို့အင်္ကျီတွေချွတ်လိုက်ကြသည်။ ယောကျ်ားလေးတွေချည်းမို့ကိစ္စမရှိ။ (မိန်းကလေးတွေကလည်းထိုအချိန်သူတို့စခန်းချရာနေရာတွင် ဆေးသောက်ဆေးချိုးခြင်း ပြုလုပ်နေကြပါသည်။) တချို့က ဘောင်းဘီတို၊တချို့ကပုဆိုးခါး တောင်ကျိုက်၊တချို့ကအတွင်းခံလေးတွေနှင့် မှောင်မှောင်မည်းမည်းမို့လူရိပ်တွေကမီးဖိုအလင်းရောင်နှင့်ဝိုးတစ်ဝါးသာမြင်ရသည်။အားလုံးကတဝေးဝေးတဝါးဝါးနှင့် ပျော်ပျော်ပါးပါးစလိုက်နောက်လိုက်နှင့် ဆေးသောက်၊ ဆေးချိုးကြတော့သည်။
ဆေးချိုးသည်ဆိုသည်ကလည်း ရေချိုးသလို ဖောဖောသီသီ ရေလောင်းကာချိုးရခြင်းတော့မဟုတ်။စတီးပန်ကန်ပြားတစ်ချပ်နှင့် ဆေးကိုအအေးခံ။ထိုထဲမှ ဆေးရည်ကိုလက်ဖြင့်ယူကာခန္ဓာကိုယ်အနှံ့ပွတ်သပ်ရသည်။အဓိကအဆစ်အမျက် နေရာတွေကို ဆေးမြစ်၊သစ်ရွက်တို့နှင့်ရိုက်ရသည်။အကြောအားကောင်းဖို့ ဖြစ်သည်။
ဆေးရည်ပူတွေခန္ဓာကိုယ်အနှံ့စိမ့်ဝင်လာသောအခါမနက်ကဆိုင်ကယ်စီးသောပွန်းရာ၊ရှရာတွေကစပ်ဖျဉ်းဖျဉ်း ဖြစ်လာတော့သည်။ဒါပေမဲ့ ဝေဒနာကဆိုးလှသည်မဟုတ်။အနာကိုဖန်ရည်ဆေးလိုက်သလို နေလို့ကောင်းလာသည်။ ဆေးအရှိန်ကြောင့်လည်းခန္ဓာကိုယ်က နွေးလာပါသည်။
ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့ ဆေးရည်များစိုစွတ်ပြီးသောအခါကိုမျိုးသူက ဆေးရည်ကို ခေါင်းပေါ်မှ လောင်းချိုးဖို့အကြံပေးသည်။ကျွန်တော်က ဆေးရည်ပူတွေ လောင်းဖို့ဖြစ်ပါ့မလားဟုစိုးရိမ်မကင်းစွာနှင့်မေးတော့သူကဘာမှမဖြစ်ကြောင်းရှင်းပြသည်။ ဘေးကအဖွဲ့တွေကြည့်လိုက်တော့လည်း ဆေးရည်များကို ခေါင်းပေါ်မှ လောင်းချနေသည်မှာအငွေ့တထောင်းထောင်းထ နေသည်ကိုလှမ်းတွေ့ရတော့ကျွန်တော်လည်းပန်းကန်ပြားထဲက ဆေးရည်တွေ ခေါင်းပေါ်က လောင်းချလိုက်တော့သည်။
ခေါင်းပေါ်မီးခဲပစ်ချလိုက်သလို ရေနွေးပူတွေကဆံပင် တွေကြားမှတစ်ဆင့် ကျောတွေ၊ရင်ဘတ်တွေပေါ်စီးကျလာပြီးပူလောင်သွားသည်။ပူသည့်ဒဏ်ကြောင့်ထပဲပြေးရတော့မလို၊ထိုင်ပြီးထပ်လောင်းရတော့မလို ဖြစ်သွားသည်။ တော်သေးသည်။အပူရှိန်ကနှစ်မိနစ်လောက်မှာသက်သာသွားပါသည်။လူလည်း နေလို့ထိုင်လို့ကောင်းသွား၏။ကျွန်တော်တို့သုံးယောက်ဒန်အိုးထဲမှ ဆေးရည်ကုန်သည်အထိ သောက်ကြ၊ချိုးကြပါသည်။
ဆေးရည်ကုန်သွားသောအခါဒန်အိုးထဲတွင် ဆေးမြစ်တွေပဲကျန်ခဲ့တော့သည်။ပြီးတော့ညသန်းခေါင်းယံ ဆေးသောက်ဖို့အတွက်ဒန်အိုးထဲသို့ ရေပြန်ဖြည့်ရသည်။ ဆေးမြစ်တွေကခုနစ်ခါပြန်ကျိုကာ သောက်လို့ရသည်ဟု ဆေးဆရာက ပြောသည်။ကျွန် တော်တို့ကတော့သုံးကြိမ်သာကျိုသောက်ခဲ့သည်။
ပြီးတော့ ဆေးရည်များစိမ့်ဝင်အောင်စိုရွှဲနေသောခန္ဓာကိုယ်အား ခြောက်အောင်မပြုလုပ်တော့ဘဲအဝတ်အစားဝတ်လိုက်သည်။ ခေါင်းရေစိုကိုတဘက်တစ်ထည်နှင့် ပေါင်းကာပုခက်ထဲသို့ဝင်ကာ ကွေးကြပါတော့သည်။ဖုန်းဟန်းဆက်ကိုည၁၁နာရီခွဲတွင်နှိုးစက်ပေးထားလိုက်ပြီးအိပ်ကြတော့သည်။
ညကတိတ်ဆိတ်သွားသည်။တစ်ချက်တစ်ချက်ကျွန် တော့်ဘေးဘက်ကအိပ်စင်တွေဆီက ရေဒီယိုသံကိုကြားရသည်။တဖြည်းဖြည်းနှင့်အအေးဓာတ်ကကဲလာသည်။ကျွန်တော့်တွင်ပါလာသည့် စောင်ပါးလေးကို ခေါင်းမြီးခြုံကာ ကွေးတော့သည်။တစ်ခုကောင်းသည်က တောထဲတွင် ခြင်မကိုက်ခြင်းပင်ဖြစ်သည်။
ဆေးအရှိန်၊ခရီးပန်းသည့်အရှိန်ကြောင့်ဖုန်းဟန်းဆက်၏နှိုးစက် မြည်သံကြားမှကျွန်တော်နိုးလာခဲ့တော့သည်။ပုခက်ထဲက စောင်ကိုခွာလိုက်သည်နှင့်အအေးဓာတ်ကစတင်မိတ်ဆက် တော့သည်။ ရေစိုနှင့်အိပ်လိုက်တာကြောင့်လည်း ဖြစ်မည်ထင်သည်။ အေးလွန်းအားကြီးသောကြောင့်လက်တွေပင်တုန်လာ တော့သည်။အသားထဲ၊အရိုးထဲမှစိမ့်ကာ အေးခြင်းဖြစ်သည်။အခြားသူများလည်းနိုးလာကြတော့သည်။ကျွန်တော်လည်းမီးဖိုအမြန်ဖိုကာမီးလှုံရသည်။
မီးလှုံလိုက်မှပဲခန္ဓာကိုယ်က နွေးလာတော့သည်။စိတ်ထဲမှာတော့ဒီလိုအအေးဒဏ်နှင့် ဆေးချိုးဖို့ဖြစ်နိုင်ပါ့မလားဟု တွေးမိသည်။ကိုမျိုးသူနဲ့ကိုသားထူးတို့လည်းထိုနည်းတူ။အအေးဒဏ်ကိုခံစားနေရပုံ။ ဆေးအိုးဆူလာတော့ထုံးစံအတိုင်း ဆေးကိုခပ် သောက်လိုက်သည်။ ဆေးချိုးဖို့အတွက်မှုစိတ်ထဲကမဝံ့မရဲ ဖြစ် နေသည်။
ဒါပေမဲ့ဒီအထိရောက်အောင်လာပြီးမှတော့ချိုးဖို့အတွက်ရွံ့မနေတော့ပါဘူးဟုတွေးကာအင်္ကျီကိုချွတ်လိုက်သည်။အအေးဒဏ်ကစိမ့်ခနဲ။ကြက်သီးတွေတောင်ထသွားသည်။ကြိတ်မှိတ်ကာ ဆေးရည်ပူပူတွေကို လောင်းချလိုက်တော့သည်။ ဆေးရည်အရှိန်ကြောင့်အအေးဒဏ်ကသက်သာရာရသွားသည်။
ည၁၁နာရီ ဆေးချိုး၊ ဆေးသောက်ပြီးသည်နှင့် ပြန်အိပ်ကြသည်။ ဆေးကမနက် ခြောက်နာရီကြက်အိပ်တန်းဆင်းချိန်တစ်ခါ သောက်ရဦးမည်ဖြစ်သည်။မနက်ခြောက်နာရီထိုးတော့ ဆေးချိုး၊ ဆေးသောက်လုပ်ကြသည်။အအေးဒဏ်ကညကလောက်မအေးတော့။
မနက်စာအဖြစ်ထမင်းကြော်စားကြသည်။ထမင်းချက်ပြီး ပြန်ကြော်လိုက်ကြခြင်းဖြစ်၏။ထမင်းကြော်ဟုဆိုသော်လည်းဒန်အိုးကြီးတစ်လုံးထဲထည့်ကာဆီနည်းနည်းနဲ့ လှော်ခြင်းဖြစ်သည်။ကြက်သွန်နီအနံ့ကလေးလည်းပါသည်။ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ကိုတင့်လွင်ယူလာသည့်ငါးခြောက်ကြော်နှင့်တွဲဖက်ကာစားလိုက်တော့စားလို့ကောင်းလှသည်။
အတက်ကြမ်း၊အဆင်းကြမ်း
ကျွန်တော်တို့အဖွဲ့ခရီးဆက်ရန်ပြင်ကြသည်။ ဆေးတောင်သို့သွားရမည်ဖြစ်ပါသည်။အိပ်စင်ပုခက်များ ပြန်ဖြုတ်ကာ ခေါက်သိမ်းလိုက်ကြသည်။ ရေဘူးတွေ ရေဖြည့်သည်။အားလုံး ပြင်ဆင်လူစုပြီး၇နာရီခွဲဆိုသည်နှင့်ထွက်လာခဲ့ကြတော့သည်။ ဆေးတောင်ရောက်ဖို့အတွက် တောင်တစ်တောင်ကို ကျော်ရမည်ဖြစ်သည်။ထိုတောင်နာမည်က မောဒိုပလာတောင်ဟု ခေါ်သည်။
တောင်တက်လမ်းကအတော်ကြမ်းပါသည်။ တောလမ်း ဖြစ်သည့်အတွက်လူတစ်ကိုယ်စာလမ်းကလေးသာရှိပြီးသစ်ပင်ချုံနွယ်တွေက တောထနေသည်။တချို့နေရာမှာနီးရာသစ်ပင် တွေကိုဆွဲပြီးတွယ်ကပ်ကာတက်ရသည်။တချို့နေရာတွေမှာသစ်ပင်ကျိုး၊သစ်ကိုင်းကျိုးတွေကို ကျော်ခွကာသွားရသည်။
ခရီးကြမ်းသောကြောင့်လူတစ်ကိုယ်လုံး ချွေးတွေက ရေချိုးထားသလိုရွှဲနစ်နေတော့သည်။နာရီဝက်လောက်တက်၊၁ဝမိနစ်လောက်နားနှင့်အတော်တက်ယူရသည်။ကျွန်တော်တို့အဖွဲ့တွင်ပါသောမုဆိုးလေးယောက်ကတော့အတော်ခရီးပေါက်နေ လေပြီ။ကျွန်တော်တို့ရှေ့ကသွားခြင်း ဖြစ်သည်။သူတို့ကသွားလာနေကြမို့ မြန်သည်။
တစ်ခါတစ်ရံလမ်းက ပျောက်ချင်သေးသည်။သို့ပေမဲ့အရှေ့ကသွားသည့်မုဆိုးများကသစ်ပင်များတွင်ဓားခုတ်ရာများလမ်းပြပေးထားသောကြောင့်လမ်းတော့မမှား။ တောင်စတက်စဉ်တုန်းကတော့အဖွဲ့လိုက် ဖြစ်သော်လည်းလမ်းလျှောက်နှုန်းမတူသောကြောင့်အဖွဲ့ကသုံးလေးဖွဲ့လောက်ကွဲသွားကြသည်။
ကျွန်တော်တို့အဖွဲ့တွင်ကျွန်တော်၊ကိုတင့်လွင်၊ နောက် ဆေးဆရာကြီးရွာမှ ဒေသခံတွေပါသည်။အရင်နှစ်က ဆေး သောက်ပွဲလိုက်ဖူးသူ ညောင်တုန်းရွာကအသက်၂၆နှစ်အရွယ်ကရင်တိုင်းရင်းသူတစ်ဦးဆိုလျှင်သူ့မှာရှိသောနှလုံးရောဂါမှာ ဆေးသောက်ပွဲလိုက်ပြီးနောက်ခုနစ်ဆယ့်ငါးရာခိုင်နှုန်းလောက်သက်သာသွားသည်ဟုသူကပြောပြပါသည်။
ကျွန်တော်တို့လိုအမျိုးသားတွေတောင် ဟောဟဲလိုက်ပြီးတက်နေရသည့်တောင်ပေါ်သူ့လိုနှလုံးရောဂါရှိသူအမျိုးသမီးတစ်ဦးကရင်ပေါင်တန်းတက်နိုင်သည့်အတွက်အံ့သြမိသည်။ယုံကြည်မှုကပဲ ဆေးထက်အစွမ်းထက်သည်လားကျွန်တော်ဉာဏ်မမီတော့။သူကတော့ဝါးတုတ်လေးတစ်ချောင်းကိုင်ကာတရွေ့ ရွေ့တက်သွားပါသည်။
သုံးနာရီခန့်လမ်းလျှောက်ပြီးသောအခါ တောင်ထိပ်သို့ ရောက်ပါသည်။ GPS ပါသည့်ကိုသားထူးက၂,၁၅၉ ပေရှိသည်ဟုသူက ပြောပြသည်။စခန်းချသည့်နေရာရောက်ဖို့ တောင် ပေါ်က ပြန်ဆင်းရဦးမည်ဖြစ်သည်။အဆင်းမို့သက်သာမည်ဟုစိတ်ထဲက အောက်မေ့လိုက်သည်။
အထင်နှင့်အမြင်လွဲတော့သည်။အဆင်းကလည်းအတက်နည်းတူပင်ပန်းလှသည်။အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော်အဆင်းကမတ်စောက်သည်။ မြေကြီးကလည်းသစ်ရွက်တွေဖုံးနေသောကြောင့်ခဏခဏ ချော်လဲသည်။တစ်ခါတစ်ရံ လျှောစီးသလို ပြုတ်ကျသွားသည်။ ပြုတ်ကျသည့်အခါအထုပ်တွေ၊အိုးတွေ၊ခွက်တွေနှင့်အသံစုံမြည်သွားသည်။
မိန်းကလေးတွေကြည့်လိုက်တော့လည်းထိုနည်းတူ။သူတို့လည်းမသက်သာလှ။ ချော်လဲလိုက်၊ ပြန်ထလိုက်နှင့်သူတို့လည်းအတော်ရုန်းကန်နေရသည်။နှစ်နာရီလောက်ခက်ခဲပင်ပန်းစွာဆင်းပြီးသောအခါစခန်းချမည့်နေရာသို့လှမ်းမြင်ရ တော့သည်။
မမြင်ရသောအန္တရာယ်
ထိုအခိုက်ကျွန်တော့်ခြေသလုံးတွင်စူးခနဲဖြစ်သွားသည်။ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့အပေါက်နှစ်ပေါက်၊ သွေးစို့နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ထိုနေရာမှပျားတုပ်ခံရသလိုမခံမရပ်နိုင်အောင်နာကျင်လာပါသည်။အတော်ခံရခက်သော ဝေဒနာဖြစ်သည်။ပျားလို၊ပဒူလိုအကောင်အကိုက်ခံရခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ကျွန် တော်လည်းထိုနေရာမှ ပြေးထွက်ပြီးစခန်းသို့အမြန်ရောက်ဖို့သုတ်ခြေတင်ရတော့သည်။
အကောင်ကိုက်ခံထားရသည့်ဒဏ်ကြောင့်အသက်ရှူရတာခက်ခဲလာပြီး လေးငါးဆယ်လှမ်းလောက်လမ်းလျှောက်လိုက်သည်နှင့် မောလာတော့သည်။တစ်ကိုယ်လုံးလည်းပူချစ်လာကာအဖျားတက်ချင်သလိုဖြစ်လာသည်။အဆိုးဆုံးကတစ်ကိုယ်လုံးယားယံလာခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ကုတ်လေယားလေနှင့်တစ်ကိုယ်လုံး နေရာလပ်မကျန်ယားယံလာတော့သည်။
ကုတ်လွန်းအားကြီးသဖြင့် ခေါင်းတွေ၊လက်တွေထူပူလာသည်။မျက်နှာတွေထူအန်းလာကာတစ်ကိုယ်လုံးအဖုအပိမ့်တွေထလာတော့သည်။ကျွန်တော်တို့အဖွဲ့ထဲမှကရင်အဒေါ်ကြီးက ပေါက်ဖတ်ချေးထိမိတာဟုဆိုပါသည်။ကျွန်တော်လည်းဘယ်အချိန်ကထိမိသလဲဆိုတာကိုမသိတော့။လူကအကောင်ကိုက်တဲ့ဒဏ်ရော ပေါက်ဖတ်ချေးထိတဲ့ဒဏ်နှစ်ခုပေါင်းကာ မြော့ မြော့သာကျန်ပါတော့သည်။
ပေါက်ဖတ်ချေးဒဏ်ကြောင့်အယားသက်သာစေရန်ဆားပွတ်ရသည်ဆို၍တစ်ကိုယ်လုံးဆားတွေပွတ်ရသည်။အကောင်ကိုက်သည့်နေရာကိုထုံးတွေပွတ်ရသည်။ဒါပေမဲ့မသက်သာ။ နောက်ဆုံးတော့ကိုတင့်လွင်ဆင်ပေးထားသည့်ပုခက်ပေါ်တက်ကာကြိတ်မှိတ်အိပ်လိုက်တော့သည်။
အိပ်ရာကနိုးလာတော့နည်းနည်းသက်သာစ ပြုလာသည်။လူကဖျားချင်သလိုလိုကိုယ်ပူရှိန်ကရှိနေဆဲ။ယားသည့်ဒဏ်လည်းသက်သာလာသည်။ကျွန်တော်လည်းယခုမှ ဘေးဘီဝဲယာသို့ကြည့်မိပါသည်။ကျွန်တော်တို့စခန်းချသည့် နေရာကိုခုတင်ပြားနေရာဟုခေါ်သည်။ တောင်ခါးပန်းလောက်တွင်တည်ရှိပြီးပြေပြစ်သော မြေအနေအထားကြောင့်စခန်းချရန်အကောင်းဆုံးနေရာဖြစ်ပြီး တောတွင်းသို့လာကြသူများကဤ နေရာတွင်ပင်စခန်းချကြပါသည်။
ထိုနေရာတွင် သောက်ဖို့၊သုံးဖို့အတွက်သဘာဝစမ်း ချောင်းငယ်လေးလည်းရှိသည်။ ကျောက်ဆောင်ကျောက်တုံးများကြားထဲက မြင့်ရာမှနိမ့်ရာသို့စီးဆင်းလာကြသော ရေတို့သည်ထိုနေရာတွင် ရေအိုင်ငယ်သဖွယ်တည်ရှိနေသည်။ ရေအဟောင်းကထွက်၊ ရေအသစ်ကစီးဝင်ကာ ရေဝေရေလဲသော ကြောင့် ရေအိုင်ငယ်ကကြည်လင်ပြီး အေးစိမ့်နေပါသည်။
သစ်ပင်ကြီးတွေကလည်းထူထဲစွာပေါက်ရောက်နေသည်။ရာသီဥတုကလည်း အေးစိမ့်နေကာ နေလို့ထိုင်လို့ ကောင်းလှသည်။စာအုပ်တွေ၊ရုပ်ရှင်တွေထဲက တောကြီးမြက်မည်းဆိုသည်ကိုနဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ကြုံတွေ့ရပြီဟုစိတ်ထဲက အောက်မေ့မိသည်။ တော၏ဆိတ်ငြိမ်ခြင်းသည် အေးချမ်းလှပေစွ။
စိတ်ထဲတွင်ကျွန်တော်အပူပိုင်းဇုန်သတင်းဆောင်းပါးရေးစဉ်ကသွားရောက်ခဲ့ဖူးသော မြန်မာပြည်အထက်အညာဒေသကိုသတိရလိုက်မိသည်။ထိုဒေသတွင်သစ်ပင်သစ်တောပြုန်းတီးမှု ကြောင့်ရာသီဥတုဆိုးရွားမှု၊သီးနှံများမဖြစ်ထွန်းမှုတို့ကြောင့် တောင်သူများစားနပ်ရိက္ခာအခက်အခဲများကြုံတွေ့နေရသည်ကိုကြုံခဲ့၊သိခဲ့ရပါသည်။
သစ်ပင်၊သစ်တော၏တန်ဖိုးသည်ကြီးမားလှကြောင်းသက်သေပင်ဖြစ်သည်။သို့ပေမဲ့ မြန်မာပြည်တွင်ဝိသမလောဘသမားတို့၏လက်ချက်ကြောင့်သစ်တောအတော်များများ ပျောက်ခဲ့ပြီးဖြစ်ပါသည်။ကျွန်တော့်စိတ်ထဲဒီနေရာကိုဝိသမ လောဘသမားများလက်ထဲကျရောက်မှာစိုးရိမ်လိုက်မိလိုက်သည်။
”ကိုမော်ကွန်းသက်သာလားဗျ” ဟုကိုမျိုးသူကလှမ်း မေးသည်။
Photo: Thet Oo Mon ဆူပွက်ပြီးဆေးရည်များကို ညနေ ၆နာရီ ကြက်အိပ်တန်းတက်ချိန်တွင် စတင်သောက်သုံးနေသည့် ကိုမျိုး သူ
ကျွန်တော်ကသက်သာပြီဖြစ်ကြောင်း ပြန်ပြောရင်းထမင်းချက်သည့်နေရာသို့ထွက်လာခဲ့သည်။စခန်းတွင်ကျွန် တော်တို့ ယောကျ်ားလေးများကအထက်ပိုင်းတွင် နေရာယူထားကြတာဖြစ်သည်။မိန်းကလေးများကစမ်းချောင်းလေးဘေး မြေပြန့်သည့်နေရာတွင်တဲထိုးထားသည်။ရွက်ဖျင်တဲ ဆောက်ထားကြသည်။ထမင်းချက်သည့်နေရာကလည်းထိုဘေးတွင်ရှိပါသည်။
ကျောက်ခဲဖိုခုံလောက်ဆိုင်မီးဖိုသုံး၊ လေးခုရှိသည်။ထမင်းအိုးတည်သူကတည်နေပြီး ဆေးမြစ်များကိုတာပေါ်လင်စခင်းကာခုတ်ထစ်နေကြသူများကလည်းစကားတပြောပြောနှင့်ရှိနေကြပါသည်။စမ်းချောင်းဘေးတွင်တော့ ဆေးဆရာမကြီးကမီးကင်ပြီးသားရှဉ့်နှစ်ကောင်ကိုခုတ်ထစ်နေပါသည်။ညနေစာအတွက်ဟင်းဖြစ်သည်။
ကျွန်တော်တို့ကကံဆိုးသည်လား တောတွင်းတိရစ္ဆာန် လေးတွေပဲကံကောင်းသည်လားမသိ။မုဆိုးအဖွဲ့က တောလိုက်ထွက်ပေမယ့်ဟင်းစားကရှဉ့်နှစ်ကောင်သာရပါသည်။မိမိတ့ိုပါလာသည့်ငါးခြောက်ငါးခြမ်းလေးများနှင့်စားရပါသည်။ကျွန် တော်လည်းထိုနေ့ညနေစာကိုငါးခြောက်ဖုတ်နှင့်ထမင်းဆီဆမ်းကာ လွေးလိုက်သည်။
ဆေးအစွမ်းပြပြီ
ညနေခြောက်နာရီထိုးတော့ဒုတိယနေ့အဖြစ် ဆေး သောက်၊ ဆေးချိုးကြသည်။ဒုတိယနေ့တွင်တော့ ဆေးအစွမ်းကိုကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်သိရပါတော့သည်။အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော်ကျွန်တော်ခံစားနေရသောဝေဒနာများမှာညနေတုန်းကခံစားမိရသလောက်ဆိုရင်ကိုယ့်ကိုယ့်ကိုယ် နောက်နေ့မထနိုင်တော့ဘဲဖျားကာ ခွေနေရမည်ဟုထင်ထားခဲ့သော်လည်း ဆေးသုံးကြိမ် သောက်ချိုးပြီးတဲ့အခါမှာတော့လုံးဝသက်သာပျောက်ကင်းသွားခဲ့ပါသည်။
ပျောက်ကင်းရုံမက နောက်နေ့ ဆေးရှာထွက်သည့်အခါ ပေ၃,၃ဝဝ မြင့်သောဆေးတောင်ကိုလိုက်ပါနိုင်ခဲ့ပါသည်။ဒုတိယနေ့ ဆေးသုံးကြိမ်ချိုးသောက်ကြသည်။တတိယနေ့တွင်ကျွန်တော်တို့အဖွဲ့မှ၁၈ယောက်ကကိုယ်တိုင်ဆေးရှာသည့်အတွေ့အကြုံရစေရန် ဆေးဆရာအဖွဲ့နှင့် ဆေးတောင်သို့ ဆေးရှာထွက်ခဲ့ကြပါသည်။
ဆေးတောင်နာမည်ကပထန်တောင်ဟုခေါ်သည်။တနင်္သာရီသစ်တောကြိုးဝိုင်းအပိုင်ထဲက ဖြစ်သည်။ပထမနေ့ကစတက်သည့်မောဒိုပလာတောင်ထက်ပိုမတ်စောက်ကာလမ်းကလည်းကြမ်းလှသည်။ ဆေးပင်တွေကလူသူအလွယ်တကူမရောက်နိုင်သည့်နေရာတွေမှာ ပေါက်သည့်သဘောလားမသိ။
တက်သည့်လမ်းတစ်လျှောက်လမ်းဟူ၍မည်မည်ရရမရှိ။ဝါးတော၊ဆူးတောတွေကြားထဲကတိုးကာသွားရခြင်းဖြစ်သည်။ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ဆိုလျှင်ပွန်းရာပဲ့ရာတွေနှင့် ပြည့်နှက်လို့ နေသည်။ကျွန်တော့်မှာဓာတ်ပုံရိုက်ရန် ဆေးဆရာကြီးတို့နောက်အမီပြေးလိုက်ရသည်။လွယ်တော့မလွယ်။ ဆေးဆရာတို့ကသွားနေကျမို့လှစ်ခနဲလှစ်ခနဲမြန်လှသည်။ဒါတောင် ဆေးပင်နုတ်ရင်ဓာတ်ပုံရိုက်ဖို့ခဏလေး စောင့်ဖို့ပြောထားခြင်းကြောင့်သာ။နို့မို့ဆိုလုံးဝမီမှာမဟုတ်။
ဆေးပင်နာမည်တွေကတော့ကရင်နာမည်များဖြစ်သည်။အပင်ပုံစံတွေကတော့အစုံ။တချို့ကအရွက်နှင့်အရိုးတံတောင်သာသာရှိသည်။တချို့ကလူတစ်ရပ်စာအမြင့်လောက်ရှိသည်။အမြစ်ကြီးသက်သက်လည်းပါသည်။ကျွန်တော်တို့အဖွဲ့ နေ့တစ်ဝက်လောက် ဆေးပင်တွေရှာပြီးသည့်အခါစခန်းချသည့်နေရာသို့ ပြန်လာခဲ့ကြတော့သည်။ ပြန်ရောက်တော့ နေ့လယ်နှစ်နာရီထိုးလေပြီ။ အပိုင်း(၂)သို့
