၂ဝ၁၈၊ ႏုိဝင္ဘာလထုတ္ ေမာ္ကြန္းမဂၢဇင္း အမွတ္(၅၉)မွ သတင္းေဆာင္းပါး ျဖစ္ပါသည္။
ဗညားေက်ာ္ ေရးသည္။
ရန္ကုန္ (ႏုိ၀င္ဘာ၊ ၂၀၁၈)
Photo-Banyar Kyaw
မနက္ခင္းနဲ႔အတူ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ မလႊကုန္း ဘူတာေလးဟာ မနက္ ၇ နာရီခြဲ ၿမိဳ႕ပတ္ရထား ဆိုက္ေရာက္ခ်ိန္မွာ ခရီးသည္ အတက္အဆင္းနဲ႔ တခဏခ်င္း ဆူညံသြားပါတယ္။
ခရီးသည္ေတြနဲ႔အတူ အျမင္အာ႐ုံမသန္စြမ္းတဲ့ ဦးက်င္ တိတ္ဟာ ေတာင္ေ၀ွးတစ္ဖက္၊ မယ္ဒလင္တစ္လက္ကို ေက်ာပိုး ထားရင္း ရထားကုိယ္ထည္ကို ကိုင္စမ္းကာ ရထားေပၚ တက္ လိုက္ပါတယ္။
ရထားေပၚေရာက္တဲ့အခါ စတီးခ်ဳိင့္တစ္လံုးကို သူ႔ဗိုက္ ေအာက္မွာ တြယ္ခ်ိတ္ထားၿပီး ညိဳညစ္ညစ္မယ္ဒလင္ကို တီးကာ ေခတ္ေဟာင္းအဆိုရွင္ေတြျဖစ္တဲ့ ေအာင္သူ၊ သန္းႏိုင္နဲ႔ ဂီတာ ေဖ၀င္းတို႔ရဲ႕ သီခ်င္းေတြထဲက ေကာင္းႏိုးရာရာေတြကို အသံခပ္ ေအးေအးနဲ႔ သီဆိုၿပီး ၿမိဳ႕ပတ္ရထားေပၚမွာ အလွဴခံပါေတာ့တယ္။
သူ႔ကိုသိၾကတဲ့ ဘူတာေစ်းသည္ေတြနဲ႔ ရထားေစ်းသည္ ေတြကေတာ့ ဦးတ႐ုတ္ႀကီးလို႔ ေခၚၾကသလို အဘက်င္တိတ္လို႔ လည္း ေခၚၾကပါတယ္။ ႏွစ္ဖက္ပိတ္ေနတဲ့မ်က္လံုး၊ အသားနီစပ္ စပ္၊ ဆံပင္တိုတိုျဖဴျဖဴနဲ႔ တစ္မ်က္ႏွာလံုးဟာ ပပ္ၾကားအက္ေျမလို တြန္႔လိပ္ေနတဲ့ ပါးေရနားေရေတြဟာ ဦးက်င္တိတ္ရဲ႕ဇရာကို ေဖာ္ျပေနပါတယ္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ပတ္ရထားေပၚမွာ က်င္လည္ၿပီး အလွဴခံစားတာ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ နီးပါးရိွေနၿပီလို႔ အသက္ ၇၃ ႏွစ္အရြယ္ ဦးက်င္ တိတ္က ဆိုပါတယ္။ ဒီေန႔အခ်ိန္အထိ ကိုယ္ထူကိုယ္ထရွာေဖြ စားေသာက္ေနတာျဖစ္ၿပီး ဘယ္အဖြဲ႕အစည္း၊ ဘယ္ဌာနဆီကမွ အကူအညီ မရခဲ့ဖူးဘူးလို႔ သူကဆိုပါတယ္။
““အဖြဲ႕အစည္းဆိုတာက ပံုေသကားက် တြက္ထားလို႔ရ ေတာ့ မရဘူးေပါ့၊ ႀကံဳႀကိဳက္ရင္ေတာ့ ရမွာေပါ့၊ မိမိကိုယ္ကိုယ္ အားထားရာပဲ””လုိ႔ သူက ဆိုပါတယ္။
ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ဦးက်င္တိတ္လိုမသန္စြမ္းသက္ႀကီးရြယ္ အိုအခ်ဳိ႕ဟာ လူမႈအသိုင္းအ၀ုိင္းကေန လံုေလာက္တဲ့အကူအညီ မရၾကသလို အပစ္ပယ္ခံလိုျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနမွာ ရိွေနပါ တယ္။ မသန္စြမ္းသက္ႀကီးရြယ္အိုအခ်ဳိ႕ဟာ ဘ၀ရပ္တည္ေရး အတြက္ လမ္းေပၚမွာ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ေနၾကရသလို တခ်ဳိ႕ကလည္း ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ႐ုန္းကန္ေနရၿပီး အသိမိတ္ေဆြ ေတြဆီက တစ္ပိုင္တစ္ႏိုင္ အကူအညီယူေနၾကရပါတယ္။
မသန္စြမ္းသူမ်ားအေရး လုပ္ေဆာင္ေနၾကတဲ့ အသင္းအဖြဲ႕ ေတြ ကိုယ္တုိင္က သူတို႔အေရးကို ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကသလို ဘိုးဘြား ရိပ္သာေတြမွာလည္း ၀န္ထမ္းအင္အား နည္းပါးတာေၾကာင့္ မသန္စြမ္းသက္ႀကီးရြယ္အိုေတြကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို႔ စိန္ ေခၚမႈေတြရိွေနဆဲပါ။
ဒါေၾကာင့္ အစိုးရအေနနဲ႔ မူ၀ါဒေကာင္းေတြေဖာ္ေဆာင္ၿပီး မသန္စြမ္းသက္ႀကီးရြယ္အိုေတြကို အကူအညီေပးဖို႔ လိုအပ္ေန တယ္လို႔ မသန္စြမ္းအေရးေဆာင္ရြက္သူေတြနဲ႔ သက္ႀကီးရြယ္ အိုေစာင့္ေရွာက္ေရးအသင္းေတြက ဆိုၾကပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ မသန္စြမ္းသက္ႀကီးရြယ္အိုေတြအတြက္ အကူ အညီေပးဖို႔ အစိုးရက အထူးခ်မွတ္ထားတဲ့““မူ၀ါဒေတြ လံုး၀တစ္ ခုမွ မရိွဘူး”” လို႔ ေရႊမင္းသားေဖာင္ေဒးရွင္းရဲ႕ ဥက္ၠ႒ ဦးျမတ္ သူ၀င္းက ဆိုပါတယ္။ သူဟာ မသန္စြမ္းသူမ်ားအေရး ေဆာင္ ရြက္ေနသူျဖစ္သလို လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္က မသန္စြမ္းသူမ်ား ဆိုင္ရာဥပေဒ ေရးဆြဲရာမွာလည္း ပါ၀င္ခဲ့သူတစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။
သက္ႀကီးရြယ္အိုဆိုတာကေတာ့ အသက္ ၆၀ အထက္ရိွတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြကို ဆိုလိုပါတယ္။ ၂၀၁၄ သန္းေခါင္စာရင္း အရ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အသက္ ၆၀ အထက္ သက္ႀကီးရြယ္အို ဦးေရဟာ ေလးသန္း၀န္းက်င္ရိွၿပီး အဲဒီထဲက တစ္သန္း၀န္းက်င္ ဟာ မသန္စြမ္းသက္ႀကီးရြယ္အိုေတြျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။
၂၀၁၇ မသန္စြမ္းသူမ်ား၏အခြင့္အေရးဆိုင္ရာ နည္း ဥပေဒအရ မသန္စြမ္းမႈအမ်ဳိးအစားကို ေလးမ်ဳိး ခြဲျခားထားပါ တယ္။ အျမင္အာ႐ုံခ်ဳိ႕ယြင္းအားနည္းသူ၊ အၾကားအာ႐ုံ ခ်ဳိ႕ယြင္း အားနည္းသူ၊ ကိုယ္အဂၤါ ခ်ဳိ႕ယြင္းအားနည္းသူ၊ ၪဏ္ရည္ခ်ဳိ႕ယြင္း အားနည္းသူ ဆိုၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။
တစ္ပိုင္တစ္ႏိုင္အကူအညီနဲ႔ ရပ္တည္
ေျမာက္ဒဂံုၿမိဳ႕နယ္ထဲက ဦးေမာင္ေမာင္မ်ဳိးတို႔ လင္မယား ဆိုရင္ ခါးေအာက္ပိုင္းေသေနတဲ့ မသန္စြမ္းသက္ႀကီးေတြျဖစ္ၿပီး မိဘေတြ မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ပုိင္း အသိမိတ္ေဆြ အကူအညီေတြ ရယ္၊ သူတို႔လုပ္အားနဲ႔ ဘ၀ေနထိုင္ရပ္တည္ေနတာ ၂၅ ႏွစ္ေက်ာ္ ရိွေနပါၿပီ။
ဦးေမာင္ေမာင္မ်ဳိး အသက္ ၂၀ ေက်ာ္၀န္းက်င္ေလာက္မွာ ယာဥ္ မေတာ္တဆမႈေၾကာင့္ ခါးေအာက္ပိုင္း ေသသြားတာျဖစ္ၿပီး ရင္ဘတ္ေအာက္ပိုင္းကစၿပီး ဘာအထိ အေတြ႕မွမသိရေတာ့ပါ ဘူး။ သူ႔ဇနီးေဒၚခ်ဳိခ်ဳိဆိုင္ကလည္း အသက္ ၂၆ ႏွစ္အရြယ္မွာ ယာဥ္တုိက္မႈတစ္ခုအတြင္း ခါး႐ုိးက်ဳိးခဲ့ပါတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ ေတာ့ ဒူးေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလုံး ထုံက်ဥ္ေနတယ္လို႔ သူက ဆိုပါ တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ႕ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္စလံုးဟာ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးနဲ႔ ေသးေသးသြယ္သြယ္ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။
ဦးေမာင္ေမာင္မ်ဳိးဟာ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္အထိ ဘီးတပ္ ကုလားထိုင္နဲ႔ သြားလာႏိုင္ေပမယ့္ အဲဒီေနာက္ပိုင္း အစာအိမ္ ေရာင္ ေရာဂါ ရိွတာေၾကာင့္ အိပ္ရာေပၚမွာ ပက္လက္သာေနၿပီး ဆန္ျပဳတ္ပဲေသာက္လာတာ ရွစ္ႏွစ္ရိွၿပီလို႔ ေဒၚခ်ဳိခ်ဳိဆိုင္က ေျပာ ျပပါတယ္။ အသက္ ၇၀ အရြယ္ ေဒၚခ်ဳိခ်ဳိဆိုင္ကလည္း ႏွစ္ေပ ပတ္လည္ပ်ဥ္ျပားကို ဘီးတပ္ထားတဲ့ လွည္းကို အသံုးျပဳၿပီး အိမ္ထဲမွာ သြားလာရင္း အိမ္မႈကိစ္ၥေတြကို လုပ္ပါတယ္။
Photo-Banyar Kyaw ဦးေမာင္ေမာင္မ်ိဳးႏွင့္သူ့ဇနီး ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳဆုိင္
သူတုိ႔ႏွစ္ဦးလံုးဟာ ေအာက္ပိုင္းအာ႐ုံေၾကာေသေနတာ ေၾကာင့္ ဆီး၀မ္းျပႆနာရိွသူေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဦးေမာင္ေမာင္မ်ဳိး က အခ်ိန္တိုင္း ဆီးဘူးေဆာင္ထားရၿပီး ေဒၚခ်ဳိခ်ဳိဆိုင္ကေတာ့ ေန႔ခင္းဘက္ေတြမွာ ဆီး၀မ္း သိပ္မသြားေပမယ့္ ညအိပ္ခ်ိန္ေတြ မွာ ဆီးအလိုလိုသြားတာေၾကာင့္ တစ္ညကို ထဘီအခင္းေျခာက္ ထည္ေလာက္ လဲရတယ္လို႔ သူ႔တို႔အျဖစ္ကို ေျပာျပပါတယ္။
သူတို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနတဲ့ရပ္ကြက္ထဲက သူငယ္တန္း၊ အလယ္တန္းကေလးေတြကို တစ္လသံုးေထာင္က်ပ္နဲ႔ စာသင္ ေပးတာဟာ သူတို႔ရဲ႕ အဓိက၀င္ေငြ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ရတဲ့ ၀င္ေငြေျခာက္ေသာင္းကလည္း ပံုမွန္မဟုတ္လို႔ အိမ္လခ တစ္ သိန္းနဲ႔ ေဆးဖိုး၀ါးခေတြလည္း ရိွတာေၾကာင့္ လံုေလာက္မႈ မရိွဘူးလို႔ ဦးေမာင္ေမာင္မ်ဳိးက ညည္းတြားပါတယ္။
““အိမ္လခက ျပႆနာ။ အခုဆို တစ္သိန္း။ အဲဒီေတာ့ (တစ္ပိုင္တစ္ႏုိင္) အကူအညီေတြကို စိတ္ခ်လက္ခ်ထားလို႔ မရ ဘူး””လို႔ အသက္ ၆၆ ႏွစ္ အရြယ္ ဦးေမာင္ေမာင္မ်ဳိးက ဆိုပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ သူ႔အေနနဲ႔ကေတာ့ အိမ္စရိတ္အတြက္ ရႏိုင္ သမွ် အကူအညီကို ေတာင္းခံခဲ့ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ လက္ရိွ မွာေတာ့ သူတို႔ရပ္တည္ေနထိုင္ေရးအတြက္ မဂၤလာေမာင္မယ္ စာေစာင္ထံက တစ္လသံုးေသာင္း အကူအညီ ရယူထားသလို သူ ငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြရဲ႕ တစ္ပိုင္တစ္ႏိုင္ ေငြေၾကးအကူအညီ ပံ့ပိုး မႈကလည္း သူတို႔ေနထိုင္ရပ္တည္ေရး အတြက္ အဓိကက်တယ္လို႔ သူက ေျပာပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြမွာလည္း သူတို႔လူမႈစီးပြားအေျခအေနရိွတာေၾကာင့္ တစ္ပိုင္တစ္ႏိုင္အကူအညီထက္ ခုိင္မာမႈပို ေသခ်ာတဲ့အဖြဲ႕အစည္းေတြရဲ႕ အကူအညီကို ပိုေမွ်ာ္လင့္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
““ရႏိုင္သေလာက္ အကူအညီကိုေတာ့ မရွက္မေၾကာက္ဘဲ ေတာင္းရမွာေလ”” လို႔ ဦးေမာင္ေမာင္မ်ဳိးက အိပ္ရာေပၚမွာ လွဲ ေနရင္း ဆိုပါတယ္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရပ္တည္ေရးအတြက္ မသန္စြမ္းအသင္း အဖြဲ႕ တခ်ဳိ႕ဆီကို ဆက္သြယ္ၾကည့္ဖူးေပမယ့္ ေထာက္ပ့ံဖို႔ အစီ အစဥ္မရိွဘူးဆိုၿပီး ျငင္းပယ္ခံရဖူးတယ္လို႔ သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။
Photo-Banyar Kyaw Save the Aged ရိပ္သာတြင္ေတြ့ရသည့္မသန္စြမ္းသက္ႀကီးဘုိးဘြားတစ္ဦး
““ေခါင္းစဥ္မရိွရင္လည္း ဒီလိုလူေတြ ရိွတယ္ဆိုၿပီး အေထာက္ အပံ့ရဖုိ႔ အလွဴရွင္ေတြနဲ႔ မဆက္သြယ္ေပးသင့္ဘူးလားေပါ့၊ မသန္စြမ္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ နည္းနည္းပါးပါး ငဲ့ေပးဖို႔ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့””လို႔ သူက ေျပာပါတယ္။
မသန္စြမ္းအခ်င္းခ်င္းေတာင္ ေမ့ေနၾက
ဦးျမတ္သူ၀င္းရဲ႕အဆိုအရ မသန္စြမ္းအေရးေဆာင္ရြက္တဲ့ အသင္းအဖြဲ႕ေတြကိုယ္တိုင္ မသန္စြမ္းသက္ႀကီးရြယ္အိုေတြကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေရးအတြက္ ေမ့ေနၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ မသန္စြမ္းဥပေဒေတြ၊ နည္းဥပေဒေတြ ေရးဆြဲတုန္းမွာ မသန္စြမ္း အမ်ဳိးသမီးအခြင့္အေရးနဲ႔ မသန္စြမ္းကေလးသူငယ္အခြင့္အေရး ကိုသာ ဦးစားေပးေနၾကတာျဖစ္တယ္လို႔ သူကရွင္းျပပါတယ္။
အေၾကာင္းကေတာ့ ၁၀ ႏွစ္သားအရြယ္ ကေလးတစ္ဦး ဟာ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္လူႀကီးတစ္ဦးထက္စာရင္ ေနာက္အႏွစ္ ၅၀၊ ၆၀ေက်ာ္ထိ ဆက္အသက္ရွင္သန္ရမွာျဖစ္လို႔ ကေလး သူငယ္အေရးကို ဦးစားေပးလိုက္တာျဖစ္တယ္လို႔ သူကဆို ပါတယ္။
““ေနာက္မွာ ရိွတဲ့ကေလးေတြကို ဆြဲတင္ေနေပမယ့္ ေရွ႕မွာ ရိွေနတဲ့ မသန္စြမ္းေတြအတြက္ ထည့္သြင္းမစဥ္းစားမိဘူး””လို႔ ဦးျမတ္သူ၀င္းက ဆိုပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ မသန္စြမ္းသူမ်ားဆိုင္ရာ ဥပေဒ၊ နည္းဥပေဒ ေတြနဲ႔ အျခားနည္းဗ်ဴဟာေတြ ေရးဆြဲတုန္းမွာ သက္ႀကီး မသန္ စြမ္းေတြအတြက္ အထူးစဥ္းစားေရးဆြဲဖို႔ အားနည္းခဲ့တာကို စိတ္ မေကာင္းျဖစ္ရတယ္လို႔ သူက ဆိုပါတယ္။
ဘုိးဘြားရိပ္သာေတြလည္း လက္မခံၾက
ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ေရွးကတည္းက မိသားစု စုေပါင္းေနထိုင္ တဲ့ စနစ္ကို က်င့္သံုးခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္ပါတယ္။ ခိုကိုးရာမဲ့သက္ႀကီး ရြယ္အိုေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ၁၉၁၅ ၀န္းက်င္ေလာက္မွာ ပိုး ကုန္သည္ေဒၚဦးဇြန္းက စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕မွာ မင္းကြန္းဘိုးဘြားရိပ္သာ ကို စတင္တည္ေထာင္ခဲ့တယ္လို႔ လူမႈ၀န္ထမ္းဦးစီးဌာန၀က္ဘ္ဆိုက္စာမ်က္ႏွာမွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
လက္ရိွ တစ္ႏိုင္ငံလံုးအတိုင္းအတာအရ ေစတနာ့၀န္ထမ္း အဖြဲ႕အစည္းေတြက တည္ေထာင္ထားတဲ့ ဘုိးဘြားရိပ္သာေပါင္း ၈၃ ခုရွိၿပီး မွတ္ပံုမတင္ရေသးတာေတြလည္း ရိွေသးတယ္လို႔ လူမႈ၀န္ထမ္းဦးစီးဌာန၊ လူမႈကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေရးဌာနရဲ႕ စာရင္းဇယားေတြက ဆိုထားပါတယ္။
လူမႈ၀န္ထမ္းဦးစီးဌာနက အသိအမွတ္ျပဳထားတဲ့ ရိပ္သာ ေတြဟာ ကခ်င္၊ ကယား၊ ခ်င္း၊ စစ္ကုိင္း၊ တနသၤာရီ၊ ပဲခူး၊ မေကြး၊ မ္ၲေလး၊ မြန္၊ ရခုိင္၊ ရန္ကုန္၊ ရွမ္း၊ ဧရာ၀တီနဲ႔ ေနျပည္ေတာ္တုိ႔မွာ တည္ရိွၿပီး ဘုိးဘြားေပါင္း ၃,၀၀၀ ၀န္းက်င္ကုိ ေစာင့္ေရွာက္ေပး လ်က္ရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
Photo-Banyar Kyaw သဃၤန္းကၽြန္းၿမိဳ့နယ္ သြပ္ဝုိင္းႀကီးရပ္ကြက္ထဲတြင္ ကုိယ္ထူကုိယ္ထ ဘဝရပ္တည္ေနသည့္ အျမင္အာရုံ မသန္စြမ္းသူမ်ား
ဘိုးဘြားရိပ္သာ ဆိုတာကေတာ့ စီးပြားေရးအလို႔ငွာျဖစ္ေစ၊ ေစတနာ့၀န္ထမ္းပရဟိတျဖစ္ေစ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြအတြက္ နားခုိရာရိပ္သာ၊ စားေသာက္ေနထိုင္မႈ၊ လူမႈေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ ႏွင့္ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈေတြ ေထာက္ပ့ံေပးေနတဲ့ ေနရာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီရိပ္သာေတြမွာ မသန္စြမ္းသက္ႀကီးေတြကို ေတာ့ မသန္စြမ္းမႈအေၾကာင္းျပဳၿပီး လက္မခံၾကဘူးလို႔ မသန္စြမ္း အေရး ေဆာင္ရြက္သူေတြနဲ႔ ဘိုးဘြားေစာင့္ေရွာက္သူေတြက ဆိုၾကပါတယ္။
သန္လ်င္ၿမိဳ႕နယ္ထဲက သဘာ၀တရားရိပ္သာရဲ႕ ဥက္ၠ႒ ဦးဘိုဘိုတင္ရဲ႕ အဆိုအရေတာ့ ဘိုးဘြားရိပ္သာေတြကလည္း အလွဴရွင္အားနဲ႔ ရပ္တည္တာျဖစ္လို႔ မသန္စြမ္းသက္ႀကီးရြယ္ အိုေတြနဲ႔ နာတာရွည္ေရာဂါသည္ေတြကို လက္ခံဖို႔ ခက္ခဲတဲ့ အေျခအေနမွာရိွတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ရိပ္သာတစ္ခုမွာ က်န္းမာတဲ့ဘိုးဘြား ၁၀ ဦးကို ျပဳစုဖို႔ ေစတနာ့၀န္ထမ္းတစ္ဦးသာ လိုအပ္ခ်ိန္မွာ မသန္စြမ္းဘိုးဘြား တစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ျပဳစုေပးဖို႔ အကူႏွစ္ေယာက္ ထပ္လို အပ္တာေၾကာင့္ မသန္စြမ္းသက္ႀကီးဘိုးဘြားေတြဟာ ကန္႔သတ္ ခံေနရတာ ျဖစ္တယ္လို႔ သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။
၁၉၃၃ က တည္ေထာင္ခဲ့ၿပီး သက္ႀကီးဘိုးဘြား အေယာက္ ၁၈၀ နဲ႔ ၂၀၀ ၾကား ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးေနတဲ့ ႏွင္းဆီကုန္းဘိုးဘြားရိပ္သာဆိုရင္ လက္ခံတဲ့ ဘိုးဘြားအရည္အခ်င္းသတ္မွတ္ ခ်က္မွာ လူမတြဲ၊ ေတာင္ေ၀ွး မေထာက္ရဘဲ သြားလာႏိုင္သူ ျဖစ္ ရမယ္လို႔ ဆိုထားတာေၾကာင့္ မသန္စြမ္းဘိုးဘြားဆိုရင္ လက္မခံ ႏိုင္ေသးဘူးလို႔ တြဲဖက္အတြင္းေရးမွဴး ေဒါက္တာေဒၚခင္တင့္က ဆိုပါတယ္။
လက္ရိွ ဒီရိပ္သာမွာေတာ့ သြားလာႏိုင္တဲ့ဘိုးဘြား ၁၇၀ ကို အဓိကလက္ခံထားတာျဖစ္ၿပီး ရိပ္သာကိုေရာက္ၿပီးမွ ““အသက္ႀကီးလာလို႔ ျဖစ္လာတဲ့ အိုနာကိုေတာ့ ရိပ္သာႀကီးက တာ၀န္ခံတယ္””လို႔ သူက ဆိုပါတယ္။
သူတို႔အေနနဲ႔ မသန္စြမ္းသက္ႀကီးေတြကို လက္ခံမယ္ဆို ရင္ ေဆး႐ုံ၊ ေဆးခန္းေတြနဲ႔ သူနာျပဳေတြ အမ်ားႀကီးလိုအပ္မွာျဖစ္ လို႔ လက္ရိွရိပ္သာရဲ႕ အေျခအေနနဲ႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ သူက ဆိုပါ တယ္။ လက္ရိွ သူတို႔ရိပ္သာကို အစိုးရက လူတစ္ဦးစီအတြက္ တစ္ႏွစ္စာ ဆန္ဖုိး ၁၁,၂၅၀ က်ပ္ ေထာက္ပံ့ထားတာေတာ့ ရိွ တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်န္အ၀တ္အစား၊ ေဆးဖိုးနဲ႔ အာဟာရ အသံုးအေဆာင္ေတြကို ရိပ္သာက ပံ့ပိုးထားတာျဖစ္တယ္လို႔ သူ က ဆက္ေျပာပါတယ္။
ဘိုးဘြားေတြကို ျပင္ပသူနာျပဳသင္တန္းေက်ာင္းက သင္ တန္းသားေတြလာၿပီး ေလ့က်င့္ေရးဆင္းတဲ့အေနနဲ႔ ေန႔ပိုင္းမွာ လာေရာက္ျပဳစုေပးတာျဖစ္ၿပီး ညဘက္ေတြမွာ ရိပ္သာက ခန္႔ ထားတဲ့ သူနာျပဳ ၁၂ ဦးေလာက္ပဲရိွတယ္လို႔ သူကေျပာျပပါတယ္။
ရန္ကုန္တိုင္း၊ လူမႈ၀န္ထမ္းဦးစီးဌာနက ေစတနာ့၀န္ထမ္း အဖြဲ႕အစည္းေတြအတြက္ စံနမူနာျပရန္ တစ္ခုတည္း ဖြင့္ထားတဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ား ေန႔ပိုင္း ေစာင့္ေရွာက္ေရးေဂဟာမွာေတာင္ မသန္စြမ္းသက္ႀကီးဘိုးဘြားေတြကို လက္ခံႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမွာ မရိွေသးဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။
သန္လ်င္ၿမိဳ႕နယ္ထဲက သဘာ၀တရားရိပ္သာမွာေတာ့ ခိုကိုးရာမဲ့လူ ၃,၀၀၀ေက်ာ္ကို လက္ခံထားတဲ့အျပင္ မသန္ စြမ္းသူ ၁၀၀ ၀န္းက်င္ကိုပါ လက္ခံထားတယ္လို႔ ဥက္ၠ႒ ဦးဘိုဘို တင္က ဆိုပါတယ္။ ရိပ္သာမွာေတာ့ မသန္စြမ္းရယ္လို႔ဆိုၿပီး ထူး ထူးျခားျခား ကူညီေစာင့္ေရွာက္တာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ အားလံုး တန္း တူျဖစ္တာေၾကာင့္ အလွဴရွင္ရိွရင္ ရိွသလို ၾကက္သား၊ ၾကက္ဥ၊ ဘဲဥတို႔ စားရတာမ်ဳိး ရိွသလို အလွဴရွင္ မရိွရင္ေတာ့ ခ်ဥ္ရည္ဟင္း နဲ႔ထမင္းပဲ ေကၽြးေမြးႏိုင္တာျဖစ္တယ္လို႔ အေဆာင္မွဴးတခ်ဳိ႕က ေျပာျပပါတယ္။
အျမင္အာ႐ုံမသန္စြမ္းတဲ့ ေဒၚတင္ဆန္းဆိုရင္ ဒီရိပ္သာကို ၂၀၁၄ တည္းက အသက္ ၈၀ အရြယ္မိခင္နဲ႔အတူ ေရာက္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဒၚတင္ဆန္းဟာ အရင္တုန္းက သာေကတၿမိဳ႕နယ္ ထဲမွာ အလယ္တန္းေက်ာင္းဆရာမ အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက မ်က္စိအားနည္းသူျဖစ္လို႔ မ်က္မွန္ပါ၀ါ ၁,၁၀၀ ထိတပ္ခဲ့ရၿပီး မီးယပ္ေသြးဆံုးခ်ိန္မွာ အျမင္လႊာ တစ္ ဖက္စီ ကြာက်ခဲ့ရတယ္လို႔ သူက ေျပာျပပါတယ္။
ေက်ာင္းကေပးတဲ့ က႐ုဏာေၾကးက်ပ္သိန္း ၂၀ ေက်ာ္နဲ႔ မ်က္စိကို သံုးႀကိမ္ထိ ခြဲစိတ္ခဲ့ေပမယ့္ ေ၀ဒနာ မေပ်ာက္ကင္းခဲ့ဘူး လို႔ သူကဆိုပါတယ္။ အားကိုးစရာ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းကလည္း အလွမ္းေ၀းၾကသလို ရထားတဲ့က႐ုဏာေၾကးကလည္း သား အမိႏွစ္ေယာက္ စားေသာက္ရင္း ကုန္လာတာေၾကာင့္ ေငြမရိွတဲ့ အခါ စား၀တ္ေနေရးခက္ခဲလာတဲ့အျပင္ အိမ္ခန္းငွားခပါ မတတ္ ႏိုင္ေတာ့တာေၾကာင့္ ဒီရိပ္သာကို ေရာက္လာတာျဖစ္တယ္လို႔ သူကဆိုပါတယ္။
အသက္ ၆၀ မျပည့္ခင္ ေက်ာင္းက အလုပ္နားလိုက္တာ ျဖစ္လို႔ ပင္စင္လည္း ခံစားခြင့္မရိွသလို သူ႔အတြက္ ၀င္ေငြလည္း မရိွပါဘူး။ သူတို႔သားအမိ ပိုင္ဆိုင္ထားတာဆိုလို႔ ပစ္ၥည္းတိုလီ မုတ္စေတြထည့္ထားတဲ့ အထုပ္သံုးထုပ္ပဲ ရိွတယ္လို႔ အသက္ ၆၃ ႏွစ္အရြယ္ ေက်ာင္းဆရာမေဟာင္း ေဒၚတင္ဆန္းက ေျပာ ပါတယ္။
ေနေရးအတြက္ အဆင္ေျပေပမယ့္ ေဒၚတင္ဆန္းရဲ႕ မိခင္ ျဖစ္သူဟာ ခရမ္းသီးဟင္း၊ ဘဲဥဟင္းေတြနဲ႔ မတည့္တာေၾကာင့္ ဗိုက္နာၿပီး အိမ္သာ ခဏဏတက္ရလို႔ အစာကို သိပ္မစားေတာ့ ဘဲ ဥပုသ္ပဲ ေစာင့္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ အလွဴရွင္ ေတြက ေပးတဲ့ အက်ႌအသစ္ေတြကို ၅၀၀၊ ၁,၀၀၀ ေလာက္နဲ႔ ျပန္ ေရာင္းၿပီး အေမအတြက္ ဟင္း၀ယ္ေကၽြးျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေမာ္ကြန္းနဲ႔ေတြ႕ျဖစ္တဲ့ေန႔ကေတာ့ ငါးစင္႐ုိင္းဟင္းက အ႐ုိးမ်ား တာေၾကာင့္ သူ႔အေမက ထမင္းမစားဘဲ အလွဴရွင္ေတြေပးထားတဲ့ ကိတ္ေျခာက္မုန္႔ကို စားေနပါတယ္။
““စိတ္ပူတာကလည္း ပူ႐ုံပဲရိွမယ္၊ အေမကလည္း အသက္ က အေတာ္ႀကီးေနေတာ့ ဘယ္လိုေျပာမလဲ၊ တရားပဲ ႐ႈမွတ္ေနရ တာေပါ့””လို႔ ေဒၚတင္ဆန္းက ညည္းတြားပါတယ္။
သူ႔အေနနဲ႔ေတာ့ ကံတရားက ေရွ႕မွာ ဘယ္လိုဖန္တီးမလဲ မသိတဲ့အတြက္ ေနာင္ဘ၀ ဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိး ထပ္မျဖစ္ဖို႔ အခု အခ်ိန္မွာေတာ့ တရားဓမ္ၼ အားထုတ္ဖိ႔ု စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
အစုိးရ ဘာလုပ္ေနလဲ
လူမႈ၀န္ထမ္းဦးစီးဌာနရဲ႕ ဩန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္ ေဒၚစန္း စန္းေအးက ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၁၇-၁၈ ဘ႑ာႏွစ္မွာေတာ့ မသန္စြမ္း သက္ႀကီးေတြအပါအ၀င္ အသက္ ၉၀ အထက္ရိွ သက္ႀကီးရြယ္အို ေလးေသာင္း၀န္းက်င္ကို လူမႈေရးပင္စင္အေနနဲ႔ တစ္လက်ပ္ တစ္ေသာင္းစီကို သုံးလတစ္ႀကိမ္ ေထာက္ပံ့ခဲ့ရာ စုစုေပါင္း ေထာက္ပံ့ေငြက်ပ္ သန္းေလးေထာင့္ငါးရာေက်ာ္ ေပးခဲ့တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ အစုိးရေထာက္ပံ့ခဲ့တဲ့ ဒီပမာဏဟာ ၂၀၁၄ သန္းေခါင္စာရင္းအရ အသက္ ၉၀ ေက်ာ္ အရြယ္ ဘုိးဘြားဦးေရရဲ႕ ထက္၀က္ေက်ာ္ကုိ ေထာက္ပံ့ခဲ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ လာမယ့္ ၂၀၁၈-၁၉ ဘ႑ာႏွစ္မွာေတာ့ အသက္ ၈၅ အထက္ရိွ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ လူမႈေရးပင္စင္ စေပးေတာ့ မယ္လို႔ သူကဆိုပါတယ္။ ၂၀၁၄ သန္းေခါင္စာရင္းအရ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အသက္ ၈၅ ႏွစ္အထက္ သက္ႀကီးရြယ္အုိ ႏွစ္ သိန္းႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ ရွိပါတယ္။ လူမႈေရးပင္စင္ ဆိုတာကေတာ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြကို အသက္အပိုင္းအျခားအလိုက္ လူမႈကာ ကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေရးအတြက္ေထာက္ပံ့ေၾကးေပးတာပဲျဖစ္ ပါတယ္။
သက္ႀကီးပင္စင္ေလွ်ာက္ထားလုိတဲ့ ဘုိးဘြားေတြအေနနဲ႔ ၂၀၁၇ ဧၿပီမွာ အသက္ ၉၀ ျပည့္ၿပီးသူျဖစ္ၿပီး သက္ဆုိင္ရာ ရပ္ကြက္၊ ေက်းရြာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး႐ုံးေတြကတစ္ဆင့္ ၿမိဳ႕နယ္ လူမႈ၀န္ထမ္းဦးစီးဌာန႐ုံးေတြမွာ ေလွ်ာက္ထားႏုိင္တယ္လုိ႔ သူက ဆုိပါတယ္။
လက္ရွိမွာေတာ့ လူမႈေရးပင္စင္ ေလွ်ာက္ထားသူ နည္းပါး ေနလုိ႔ နယ္ေဒသေတြမွာ ကြင္းဆင္းစစ္ေဆးေနတယ္လုိ႔ သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။
လူမႈ၀န္ထမ္းဦးစီးဌာနအေနနဲ႔ မွတ္ပံုတင္ထားတဲ့ ရိပ္သာ ေတြကို အဆင့္သံုးဆင့္ခြဲထားၿပီး ေထာက္ပံ့ေပးတယ္လို႔ဆိုပါ တယ္။ ပထမအဆင့္ရိပ္သာေတြကို လူတစ္ဦးအတြက္ တစ္ႏွစ္စာ ဆန္ဖုိး၊ ဒုတိယအဆင့္ ရိပ္သာေတြကို ဆန္ဖုိးနဲ႔ အ၀တ္အစား စရိတ္တို႔ ေထာက္ပံ့ၿပီး တတိယအဆင့္ရိပ္သာေတြကို ဆန္ဖိုး၊ အ၀တ္အစားစရိတ္နဲ႔ ေဂဟာမွဴးလစာအပါအ၀င္ က်ပ္ႏွစ္သိန္း ၀န္းက်င္ ေထာက္ပံ့တယ္လို႔ လူမႈ၀န္ထမ္းဦးစီးဌာနရဲ႕ ၀က္ဘ္ ဆိုက္စာမ်က္ႏွာမွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ မသန္စြမ္းသက္ႀကီးဘိုးဘြားေတြအတြက္ သီးသန္႔ ေထာက္ပံ့တဲ့ အစီစဥ္မလုပ္ႏိုင္ေသးဘူးလို႔ ဩန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္ ေဒၚစန္းစန္းေအးက ဆိုပါတယ္။
ဦးဘိုဘိုတင္ရဲ႕ အဆိုအရ အရင္အစိုးရလက္ထက္မွာေရာ၊ အခုအစိုးရလက္ထက္မွာပါ မသန္စြမ္းဘိုးဘြားေတြနဲ႔ သက္ဆိုင္ တဲ့အစီအစဥ္ေတြ ဘာတစ္ခုမွမရိွဘူးလို႔ ေထာက္ျပပါတယ္။
အစိုးရဌာနေတြကလည္း သူတုိ႔ဆီက ခိုကိုးရာမဲ့ ဘိုးဘြား ေတြကို စစ္တမ္းေကာက္တာမ်ဳိး မရိွသလို၊ သူတို႔ကို ဘယ္လို အစီအစဥ္နဲ႔ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ၾကမလဲဆိုၿပီး လာေဆြးေႏြးတာ လည္း မရိွတဲ့အျပင္ ရိပ္သာအေနနဲ႔ ခိုကိုးရာမဲ့ကေလးေတြက အစ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြအဆံုး လူအမ်ားႀကီးကို လက္ခံထားတဲ့ အတြက္ သက္ဆိုင္ရာအဖြဲ႕အစည္းေတြက ““ဘယ္မွာလဲ မွတ္ပံု တင္ေတြ၊ ဧည့္စာရင္းေတြ ဆိုၿပီး”” အေရးယူမႈေတြကို ရင္ဆိုင္ေျဖ ရွင္းေနရတယ္လို႔ သူက ညည္းတြားပါတယ္။
အစိုးရရဲ႕ ပံ့ပိုးမႈမရရင္ေတာ့ ဘိုးဘြားရိပ္သာေတြမွာ ခိုကိုး ရာမဲ့ေတြ မ်ားလာၿပီး တျဖည္းျဖည္း ၀န္ပိလာႏိုင္တဲ့ အေျခအေန မွာ ရိွတယ္လို႔ သူကဆိုပါတယ္။
ဒုတိယက္ၻာစစ္တုန္းက အဏုျမဴဗံုးဒဏ္ေၾကာင့္ မသန္ စြမ္းသူေတြ မ်ားျပားတဲ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာဆိုရင္ မသန္စြမ္းသူေတြ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးကို ရိပ္ၿမံဳ၊ ေဂဟာစနစ္ေတြနဲ႔ ေစာင့္ ေရွာက္ခဲ့တာဟာ ၁၉၉၀ ၀န္းက်င္ေလာက္မွာ အားေကာင္းခဲ့ တယ္လို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမသန္စြမ္းသူမ်ားေရွ႕ေဆာင္အဖြဲ႕ရဲ႕ ဥက္ၠ႒ ဦးေနလင္းစိုးက သူ႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံတကာ အေတြ႕အႀကံဳကုိ ရွင္းျပပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ဘိုးဘြားရိပ္သာေတြ တည္ေထာင္ ခဲ့တာ ရာစုႏွစ္ခ်ီၾကာခဲ့ေပမယ့္ တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္ အေျခအေနသာ ရိွၿပီး ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ရိပ္သာတစ္ခုမွာ လူဦးေရ ၃၀၀ ကေန ၇၀၀ အထိလက္ခံႏိုင္တဲ့အေျခအေနမွာရိွတယ္လို႔ သူက ဆို ပါတယ္။
အက်ဳိးဆက္အေနနဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ေထာက္ပံ့စရိတ္အကုန္ အက် မ်ားလာၿပီး လူအို႐ုံေတြကိုအတင္းပို႔ခံလိုက္ရတဲ့ မသန္စြမ္း သက္ႀကီးေတြဟာလည္း ဘ၀တူေတြနဲ႔ ရိပ္သာရဲ႕ စည္းကမ္း ေဘာင္ေအာက္မွာ ေနထိုင္ရင္း စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အထီးက်န္လာ တယ္လို႔ သူက ရွင္းျပပါတယ္။
““ေန႔စဥ္ လူသားျဖစ္ျခင္း တန္ဖိုးေတြက နည္းတာေပါ့၊ ဆံုး ႐ႈံးတယ္လို႔ သတ္မွတ္ၾကတယ္””လို႔ သူက ဆိုပါတယ္။
၂၀၀၅ ၀န္းက်င္ေလာက္မွာေတာ့ လူအို႐ုံေတြ ေဆာက္ရာ မွာ အသံုးျပဳမယ့္ေငြေတြကို ရပ္ရြာအေျချပဳ ျပန္လည္ထူေထာင္ ေရးေတြမွာ အသံုးမျပဳႏိုင္ဘူးလားဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚအသစ္ ၀င္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံဟာ လူအို႐ုံေတြ၊ ရိပ္သာေတြ ကို ပယ္ဖ်က္ဖို႔ ႀကိဳးစားလာၾကသလို ရပ္ရြာအေျချပဳေစာင့္ေရွာက္ မႈေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနၾကတယ္လို႔ သူက ရွင္းျပ ပါတယ္။
ရပ္ရြာအေျချပဳ ေစာင့္ေရွာက္မႈဆိုတာကေတာ့ သက္ႀကီး ရြယ္အိုေတြ အခ်င္းခ်င္းျဖစ္ေစ၊ မိသားစုကျဖစ္ေစ၊ ေစတနာ့ ၀န္ ထမ္း (သို႔) အခေၾကးေငြယူၿပီး ၀န္ေဆာင္မႈေပးသူေတြ အပါ အ၀င္ မိသားစု၀င္မဟုတ္တဲ့ အျခားေစာင့္ေရွာက္သူေတြက အိမ္ တိုင္ရာေရာက္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးတာ (သို႔) ရပ္ရြာျပည္သူလူထု အတြင္း ေစာင့္ေရွာက္ေပးတာကို ဆိုလိုပါတယ္။
ဘယ္လုိေျဖရွင္းၾကမလဲ
မသန္စြမ္းအေရး ေဆာင္ရြက္သူေတြကေတာ့ မသန္စြမ္း သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြကို ေထာက္ပ့ံေၾကး တိုက္႐ုိက္ေပးေနတာ ထက္ မသန္စြမ္းသက္ႀကီးသူေတြ ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ၿပီး ျမႇင့္တင္ ႏိုင္တဲ့ အစီအစဥ္ေတြမွာ ျဖစ္ျဖစ္၊ မသန္စြမ္းသက္ႀကီးေတြကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ စိတ္ပါ၀င္စားတဲ့ ပရဟိတအသင္းအဖြဲ႕ေတြ မွာျဖစ္ျဖစ္ ဘတ္ဂ်က္(ရန္ပုံေငြ) ကို ပိုၿပီး သံုးစြဲသင့္တယ္လို႔ ဆို ၾကပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ သက္ႀကီးမသန္စြမ္းတစ္ေယာက္ကို လတိုင္း ေထာက္ပံ့ေၾကးေပးတာထက္စာရင္ သူတို႔နဲ႔ အနီးကပ္ဆံုးရိွေနတဲ့ မိသားစု၀င္ေငြ ရတဲ့ေနရာမွာျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ပိုင္တစ္ႏိုင္ အသက္ ေမြး၀မ္းေက်ာင္းလုပ္ငန္းေတြမွာ ျဖစ္ျဖစ္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံေပးသင့္ တယ္လို႔ ဦးေနလင္းစိုးက ေထာက္ျပပါတယ္။
အဲဒီလို လုပ္ေပးလိုက္ျခင္းက သူတို႔မိသားစုဟာလည္း မသန္စြမ္းသက္ႀကီးရြယ္အိုေတြေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ထံက အရင္း အႏွီး၊ ပံ့ပိုးမႈေတြ ရတယ္ဆိုရင္ ““ေသခ်ာတယ္၊ မိသားစုကလည္း သူတို႔ကိုပစ္ထားမွာ မဟုတ္ဘူး””လို႔ သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ မသန္စြမ္းအေရးေဆာင္ရြက္သူေတြနဲ႔ ေစတနာ့အဖြဲ႕အစည္းေတြကိုယ္တိုင္ကလည္း မသန္စြမ္း သက္ႀကီးရြယ္အို ကိစ္ၥမွာ ပိုစိတ္၀င္စားလာေအာင္ ေဆြးေႏြးပြဲေတြ လုပ္ေပးၿပီး လူေတြ ပိုသတိမူလာေစဖို႔ အသိပညာေပးသင့္တယ္လ႔ို သူက ဆို ပါတယ္။
ဦးဘိုဘိုတင္ကလည္း သက္ႀကီးမသန္စြမ္းအေရးကို ႏိုင္ငံ ေတာ္အဆင့္ကလုပ္ေပးဖို႔ အစီအစဥ္ေတြ၊ မူ၀ါဒေတြ ရိွတယ္လို႔ မသန္စြမ္းသက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ သိရင္ ““သူတို႔အတြက္ ေကာက္ ႐ုိးတစ္ပင္၊ ၀ါးတစ္ေခ်ာင္းကို ဆုပ္ကိုင္ေနရသလို ၾကားလိုက္ရင္ ၀မ္းသာေနမယ္””လို႔ မွတ္ခ်က္ေပးပါတယ္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ပတ္ရထားေပၚမွာ အႏွစ္ ၄၀ နီးပါး အလွဴခံစား လာတဲ့ ဦးက်င္တိတ္ကေတာ့ အခု သူ လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္တုန္းမွာ တစ္ရက္ရလာတဲ့ေငြထဲက က်ပ္ေလးေထာင္ေလာက္ကို သာ ေရးနာေရးအတြက္နဲ႔ သူ မလုပ္ႏိုင္မကိုင္ႏိုင္တဲ့အခါ ထုတ္စားဖို႔ စုေဆာင္းထားျဖစ္တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။
အရင္အခ်ိန္ေတြတုန္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ပတ္ရထားေပၚမွာ တစ္ေနကုန္ရိွေနတတ္ေပမယ့္ အခုေနာက္ပိုင္းမွာ အသက္ အရြယ္ ရလာတာေၾကာင့္ မနက္ပိုင္းေလာက္ကိုပဲ အားတင္းၿပီး အလွဴခံစားေနရတယ္လို႔ သူက ဆိုပါတယ္။ ပံုမွန္၀င္ေငြဆိုတာမ်ဳိး မဟုတ္ေပမယ့္ တစ္မနက္ကို အနည္းဆံုး ငါးေထာင္၊ ေျခာက္ ေထာင္ရတာမ်ဳိး ရိွသလိုကံေကာင္းတဲ့ရက္ေတြမွာ တစ္ေသာင္း၊ႏွစ္ေသာင္းရတဲ့အခါမ်ဳိးလည္း ရိွတယ္လို႔ သူက ေျပာျပပါတယ္။
အစိုးရက အသက္ ၉၀ အထက္ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြကို တစ္လ တစ္ေသာင္းေပးေနတာကလည္း လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ ေငြေလး ငါးရာျဖစ္ေနတဲ့ေခတ္မွာ ဘာသြားသံုးမလဲလို႔ သူက ျပန္ ေမးခြန္းထုတ္ပါတယ္။
သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကေတာ့ ဘယ္အေထာက္အပ့ံမွ မေမွ်ာ္ ကိုးေတာ့ဘဲ သူ႔လက္ သူ႔ေျခေပၚ ရပ္တည္ႏိုင္သေလာက္ထိ ရပ္ တည္မွာျဖစ္ၿပီး မလုပ္ႏိုင္တဲ့အခါက်ရင္ စုေဆာင္းထားတာေလး ေတြနဲ႔ စားေသာက္မွာျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက အခုလို ေျပာလိုက္ပါတယ္။
““ကုသိုလ္ကံဆိုတာကလည္း ဘာမွေျပာလို႔မရဘူးေလ။ လုပ္စားေနရင္းနဲ႔ ေသရင္လည္း ေသသြားႏိုင္တာပဲ။ ေသျခင္း တရားကို ဘယ္သူမွ တိုင္းဆလို႔မရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ သိပ္ မစဥ္းစားေတာ့ဘူး””
#MawKunMagazine
ဆက္သြယ္မွာယူႏုိင္ေစရန္…….
OFFICE : No.121, 4th Floor, Corner or 49 Street and Anawrahta Street, Pazundaung Township, Yangon, Myanmar.
: 0931340239
: 09791663065
website: www.mawkun.com
facebook: @mawkunmagazine
mawkun.chronicle@gmail.com
