၂၀၁၄၊ဇန်နဝါရီလထုတ်၊မော်ကွန်း မဂ္ဂဇင်း အမှတ်(၁၁)မှ အမေခံဆောင်းပါးဖြစ်ပါသည်။
မောင်ဥယျာဉ် ရေးသည်။
ကက်ဆက်တိပ်ခွေတစ်ခွေကလူ့အဖွဲ့အစည်းတစ်ခုလုံးရဲ့အားကောင်းမောင်းသန်မောင်းနှင်နေတဲ့စနစ်ကြီးကိုလက်ဖဝါးကနေလက်ဖမိုးလှန်လိုက်သလိုမျိုး ပြောင်းပြန်လှန်နိုင်တဲ့အစွမ်းရှိတယ်ဆိုရင်ခင်ဗျား မအံ့သြပါနဲ့။ အဲဒီလိုအဖြစ်အပျက်ဟာ အာဖရိကတိုက်တို့၊ တောင်အမေရိကတိုက်တို့၊ အရှေ့ဥရောပတို့မှာဖြစ်ခဲ့တာမဟုတ်ဘူးရ။ ရဝမ်ဒါတို့၊ဆူဒန်တို့၊ဆီးရီးယားတို့မှာဖြစ်ခဲ့တာလည်း မဟုတ်ပါဘူး။ အာရှတိုက်ရဲ့တစ်နေရာမှာဖြစ်ခဲ့တာပါ။ဒီထက်တိတိကျကျရည်ညွှန်းရမယ်ဆိုရင်အရှေ့တောင်အာရှထဲက ခင်ဗျားတို့၊ ကျွန်တော်တို့နေတဲ့ရွှေပြည်ကြီးမှာဖြစ်ခဲ့တာပေါ့။ဟုတ်ပါတယ်။ရန်ကုန်မြို့၊အင်းစိန်မြို့နယ်ကြို့ကုန်းရပ်ကွက်မှာရှိတဲ့လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ရဲ့ကက်ဆက်အတွင်းကတိပ်ခွေလေးကမြန်မာ့လူ့အဖွဲ့အစည်းကိုပြောင်းလဲသွားအောင် စွမ်းဆောင်နိုင်ခဲ့ပါတယ်။
ကက်ဆက်တိပ်ခွေတွေဟာကျွန်တော်တို့လူ့အဖွဲ့အစည်းမှာအခိုင်အမာနေရာယူခဲ့ဖူးတယ်။ရဟန်းသံဃာတော်များရဲ့တရားခွေတွေ၊စင်တင်ပြဇာတ်ဇာတ်လမ်းခွေတွေ၊သီချင်းခွေတွေဟောပြောပွဲခွေ၊လက်ရွေးစင်သီချင်းခွေတွေ၊သင်ရိုးညွှန်းတမ်းခွေတွေစတဲ့နယ်ပယ်အသီးသီးအတွက်ကက်ဆက်တိပ်ခွေတွေအသုံးတော်ခံခဲ့ကြတယ်။ကက်ဆက်တိပ်ခွေတွေကိုကျွန်တော်စပြီးနားထောင်တော့စတီရီယိုခေတ်ဦးသီချင်းတွေလို့မှတ်မိနေတယ်။တက္ကသိုလ်အေးမောင်၊ဗစ်တာခင်ညို၊အယ်လ်ပီဂျေသိန်းတန်၊ပလေးဘွိုင်းသန်းနိုင်တို့ရဲ့သီချင်းတွေ၊တစ်ခါတလေစိုးပိုင်ရဲ့အိန္ဒိယတေးသွားသီချင်းတွေ၊အဲဒီတုန်းကကက်ဆက်ကိုကိုယ်တိုင်ဖွင့်ပြီးနားထောင်ခဲ့ရတာတော့မဟုတ်ဘူး။ဦးလေးတွေ၊အစ်ကိုတွေဖွင့်တဲ့သီချင်းတွေကိုနားထောင်ခဲ့ရတာပါ။ အထူးသဖြင့်ဦးလေးကဗစ်တာခင်ညိုရဲ့တေးသီချင်းတွေသိပ်ကြိုက်တာလေ။ဗစ်တာခင်ညိုရဲ့’ နွေ’သီချင်းဆိုရင်ဦးလေးကအ ပီအပြင်ဟဲတော့တာကလား။
နွေရောက်ပြီလေxxxရိုးတံကျဲကျဲxxxစာဆိုတို့မှိုင်ငေးကြတယ်xxxဘယ်ဆေးရေးလို့xxxလိုက်မမီတယ်xxxခြယ်သမကုန်နိုင်တယ်xxxသြော်xxxလွမ်းစရာ့နွေပန်းချီကားxxတိမ်ညိုတိမ်ပြာxxxဆေးရေးခြယ်ထားxxတိမ်သားမီးခိုးxxလွင့်မျောမဆုံးတယ်xxxနွေရယ်ကောင်းကင်xxxကြည်လင်စွာxxxလှပနေတယ်xxxအဲဒီသီချင်းဆိုရင်မူရင်းအဆိုရှင်ဗစ်တာခင်ညိုဆိုတာထက်ဦးလေးဆိုတာမကြာခဏကြားပြီး နားယဉ်သွားတာလေ။ဦးလေးတို့ခေတ်ကဆိုကြမယ်ပျော်ကြမယ်၊ဆိုလိုက်ကြစို့၊ အိပ်မက်ဆုံရာ၊ ဂီတတံခါးလေးဖွင့်ပါဦး၊ မယ်လိုဒီဝေါလ်တို့ မရှိလို့သာပေါ့။ နို့မို့ဆိုအဲဒီအစီအစဉ်တွေထဲကတစ်ခုခုမှာဦးလေးကိုတွေ့ကောင်းတွေ့နိုင်တယ်။
အစ်ကိုတစ်ယောက်ကတော့ကံ့ကော်တောမျိုးအောင်ခရေစီ၊ကံ့ကော်တောမျိုးအောင်ရဲ့နာမည်ကျော်အေးမိစံသီချင်းကိုအချိန်ပြည့်ဆိုနေတတ်တယ်။ သူကြိတ်ပုန်းခုတ်နေတဲ့အစ်မကြီးရဲ့နာမည်ကလည်ေးအးမိစံပဲလေ။ကျွန်တော်တို့ခေတ်မှာတော့ ကိုင်ဇာ၊တူးတူး၊ခင်မောင်ထူး၊လွှမ်းမိုးတို့ရဲ့ခေတ်ဖြစ်လာပြီ။တူးတူးကနှုတ်ခမ်းနီမလေးတွေရဲ့အသည်းစွဲအဆိုတော်။စက်မှုတက္ကသိုလ်ကျောင်းသား အဆိုတော်ဖြစ်တဲ့ တူးတူးဟာအဲဒီခေတ်ကစ တိတ်ရှိုးတွေမှာပွဲသိမ်းမင်းသားတစ်ယောက်ပေါ့။
ကက်ဆက်တိပ်ခွေတွေထဲကဇာတ်လမ်းခွေတွေကလည်းထုနဲ့ထည်နဲ့ဈေးကွက်အခိုင်အမာရှိခဲ့ဖူးတယ်။ ကာဗာကတ်တွေကို ပန်းချီသရုပ်ဖော်တွေ၊မင်းသား၊မင်းသမီးတွေရဲ့ဓာတ်ပုံတွေနဲ့လုပ်လေ့ရှိတာမှတ်မိနေတယ်။ဇာတ်လမ်းခွေတွေကလည်းအစုံပါပဲ။ဗုဒ္ဓဝင်ရာဇဝင်တွေလည်းပါတယ်။စင်တင်ပြဇာတ်တွေလည်းပါတယ်။ဓာတ်ပြားခေတ်ကထင်ရှားတဲ့ဇာတ်လမ်းတွေလည်း ပါတယ်။
ကက်ဆက်တိပ်ခွေဇာတ်လမ်းခေတ်မှာထင်ရှားတဲ့အသံမင်းသားတွေကထွန်းဝေ၊ ကောလိပ်ဂျင်နေဝင်း၊ မြတ်လေး၊ ဘီအီးဒီအောင်သိုက်တို့ဖြစ်ကြတယ်။ အညာဒေသတွေမှာတွံတေးသိန်းတန်ကပွဲတိုင်းကျော်ဇာတ်လိုက်ကြီး၊အမျိုးသမီအး သံသရုပ်ဆောင်တွေကတင်တင်နွဲ့၊ တင်တင်မြ၊ ချစ်စံပယ်၊ ခေတ္တရာတမာချို၊ ပဲခူးမြတို့ကနာမည်ကျော်တွေပေါ့။ကျွန်တော်အကြိုက်ဆုံးဇာတ်လမ်းကတော့ဗိုလ်အောင်ဒင်ပဲ။ကောလိပ်ဂျင်နေဝင်းရဲ့အသံသရုပ်ဆောင်မှုတွေကပီပြင်လွန်းတယ်။နောက်ခံတေးဂီတတွေကလည်းဖမ်းစားနိုင်လွန်းတယ်။ကက်ဆက်ဇာတ်လမ်းဖွင့်ချိန်ဆိုနားထောင်နေကြသူအားလုံးဟာ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လို့၊အပ်ကျသံမဟုတ်တောင်ငါးမတ်သံကျတာလောက်တော့ကောင်းကောင်းကြားနိုင်တယ်။ရာဇဝတ်အုပ်လုပ်တဲ့ပုလိပ်ဦးဘချစ်နဲ့မမြဝင်းတို့တော့ဘယ်သူတွေအသံနဲ့သရုပ်ဆောင်လဲမမှတ်မိတော့ဘူး။ဒါပေမဲ့အသံသရုပ်ဆောင်ချက်ကပီပြင်လွန်းတော့ကိုယ့်ရှေ့မှာမျက်ဝါးထင်ထင်သရုပ်ဆောင်နေကြသလို မြင်ယောင်လာစေတယ်။
ဗိုလ်အောင်ဒင်နဲ့ရာမတို့ တွေ့ကြတဲ့အခန်းဆို ကောင်းလွန်းလို့အခုအထိမှတ်မိနေတယ်။ ဗိုလ်အောင်ဒင်ရဲ့တပည့်ရာမကလက်ထောက်ခေါင်းဆောင်။ သူတို့အဖွဲ့မှာဗိုလ်အောင်ဒင်သာမရှိတော့ရင် သူက အလိုလိုခေါင်းဆောင်ဖြစ်လာမှာလေ။ မကြံကောင်းမစည်ရာဗိုလ်အောင်ဒင်ကိုလုပ်ကြံဖို့အထိကြံလာတယ်။ ဗိုလ်အောင်ဒင်ပဲလေ၊ တပည့်တွေအကွက်ရွှေ့တာလောက်ကတော့ ပျင်းတောင် ပျင်းသေးတယ်။ရာမ အခန်းထဲမှာ တစ်ယောက်တည်းရှိနေချိန်မှာဗိုလ်အောင်ဒင်က တံခါးခေါက်လိုက်တယ်။
”ရာမ…ဟေ့ကောင်ရာမ…တံခါးဖွင့်စမ်း၊ ငါပြောနေတယ်၊ တံခါးဖွင့်စမ်း၊ ဖွင့်ဆိုအခုဖွင့်စမ်း”အခန်းထဲမှာရှိတဲ့ရာမကသူ့ဆရာအသံကြားတော့ပျာယာခတ်သွားတယ်။ တံခါးနားကိုအသာကပ်သွားတယ်။ တံခါးမှာတပ်ထားတဲ့ကန့်လန့်ကိုချောက်ခနဲဖွင့်ပြီး တံခါးဖွင့်တာနဲ့တစ်ပြိုက်နက်လက်ထဲကသေနတ်နဲ့ဒိုင်းခနဲပစ်ချလိုက်တယ်။ဒါပေမဲ့ဗိုလ်အောင်ဒင်ပဲလေ၊ လွယ်လွယ်နဲ့ဘယ်ရမတုန်း။
ရာမပစ်လိုက်တဲ့ကျည်ဆန်ကဗိုလ်အောင်ဒင်ကိုမထိဘဲဗိုလ်အောင်ဒင်ရှေ့မှာတန်ဆာခံလုပ်ပြီး ကာထားတဲ့ရာမရဲ့မိန်းမကိုမှန်သွားပါရောလား။ရာမကသူ့မိန်းမရင်ဘတ်မှာသေနတ်ဒဏ်ရာနဲ့သွေးတွေထွက်နေတော့သွေးပျက်သွားပြီ။ ဘာလုပ်လို့ဘာကိုင်ရမှန်းမသိခြေမကိုင်မိ၊ လက်မကိုင်မိဖြစ်နေပြီ။ အဲဒီအချိန်မှာဗိုလ်အောင်ဒင်က သြဝါဒ ချွေတော့တာပဲ။
”လွယ်သလား ခက်သလား ရာမ၊ ဟင်…လွယ်သလားခက်သလား၊ မင်းက ဗိုလ်လုပ်ချင်တာ ဟုတ်လား၊ဟင်း ဟင်းဟင်း… ဗိုလ်လုပ်ချင်တဲ့ကောင်ဆိုတာဒီလိုဖဲချပ်လေးတွေမှန်အောင် ပစ်တတ်ရတယ်ကွ၊ ဝှီး…ဒေါက်”အငြိမ့်စင်ပေါ်ကလူရွှင်တော်တွေကအဲဒီဇာတ်ကွက်ကိုပဲသရုပ်ဖော်ပြီး ခွင်ချပြက်လုံးထုတ်ကြပြန်တယ်။
”လွယ်သလား ခက်သလားရာမ၊ မင်းကဗိုလ်လုပ်ချင်တယ်ဟုတ်လား၊ဟင်းဟင်းဟင်း… ဗိုလ်လုပ်ချင်တဲ့ကောင်ဆိုတာဒီအက်စ်အေတက်ခဲ့ရတယ်ကွ။ဒါမှမဟုတ်ရင်အိုတီအက်စ်လောက်တော့တက်ခဲ့ရတယ်ကွ”ဆိုတော့ပွဲကြည့်ပရိသတ်ကပတ်တုတ်လို့မရတော့ဘူး။(ဒီအက်စ်အေဆိုတာစစ်တက္ကသိုလ်ဖြစ်ပြီး အိုတီအက်စ်က ဗိုလ်သင်တန်းကျောင်းဖြစ်ပါတယ်။)
ဇာတ်သဘင်တွေရဲ့အောင်မြင်တဲ့စင်တင်ပြဇာတ်တွေကလည်း ကက်ဆက်ဇာတ်လမ်းတွေဖြစ်လာကြတယ်။ ပေါက်ပင်ဘာကြောင့်ကိုင်းရတယ်၊ နန်းထား လမ်းသလားနေသည်၊ ရွှေဖိနပ်ကြီးရှပ်တိုက်စီးမယ်၊ မိထားခင်လင်နှစ်ယောက်နဲ့စတဲ့ကက်ဆက်ဇာတ်လမ်းတွေဟာဘီအီးဒီအောင်သိုက်ရဲ့နာမည်ကျော်စင်တင်ပြဇာတ်တွေပါ။
ကက်ဆက်တိပ်ခွေဇာတ်လမ်းတွေခေတ်စားလာတော့တိပ်ရီကော်ဒါခေတ်ကဇာတ်လမ်းတွေ၊ဓာတ်ပြားခေတ်ကဓာတ်ပြားတွေလည်း ကက်ဆက်တိပ်ခွေတွေပေါ် ရောက်လာတယ်။ရွှေမန်းတင်မောင်ရဲ့ရွဲကုန်သည်၊မောင်မူ၊ဖ ွားတော်မူခန်း၊တောထွက်ခန်း၊ လေးတော်တင်ခန်းတွေလည်း လူကြိုက်များတဲ့ဇာတ်လမ်းတွေပေါ့။
အညာကျေးလက်ဒေသတွေမှာကောက်စိုက်ပျိုးနုတ်ချိန်ရောက်ရင်ဟွန်းလို့ခေါ်တဲ့လော်စပီကာကြီး လှည်းပေါ်တင်ပြီးလယ်ကွင်းတွေဘက်လှည့်ပြီး ကက်ဆက်ဇာတ်လမ်းတွေ ဖွင့်ပေးကြရတယ်။ကောက်စိုက်သမတွေမပျင်းရအောင်၊ အလုပ်တွင်အောင်ဆိုတဲ့ရည်ရွယ်ချက်နဲ့တောင်သူကြီးတွေကလော်စပီကာအငှားလိုက်တဲ့သူတွေထံသွားငှားပြီး ဖွင့်ကြရတာပါ။ အဲဒီခေတ်ကစက်ဆရာကပျိုတိုင်းကြိုက်တဲ့နှင်းဆီခိုင်ပေါ့။ဟွန်းနှစ်လုံးလှည်းထမ်းပိုးပေါ် တင်လိုက်တာနဲ့သူဟာဆရာတစ်ဆူဖြစ်သွားပြီ။
ဈေးကွက်စီးပွားရေးစချိန်၁၉၉ဝပြည့်လွန်နှစ်တွေအထိလော်စပီကာငှားတဲ့လုပ်ငန်းကတွင်ကျယ်နေသေးတယ်။စက်ဆရာအတွက်ကွမ်း၊ ဆေးလိပ်၊ မုန့်ပဲသရေစာအားလုံးကိုလော်စပီကာငှားရမ်းတဲ့တောင်သူကြီးကတာဝန်ယူပေးရတယ်။ ဖျော်ဖြေစရာဘာမှမည်မည်ရရရှိတဲ့ခေတ်မဟုတ်တော့ကက်ဆက်တိပ်ခွေထဲကအသံမင်းသား၊ မင်းသမီးတွေကိုပဲတခုတ်တရ နားသောတဆင်ကြရတာပေါ့။
တွံတေးသိန်းတန်ရဲ့စိုးမိုးမေတ္တာ၊ကိုယ်ရယ်၊တိုးရယ်၊စိုးစိုးရယ်၊ထွေးညိုဇာတ်ထုပ်တွေဟာပရိသတ်ဟယဒကိုငြိစေတဲ့ဇာတ်လမ်းတွေဖြစ်တယ်။ ထွေးညိုဇာတ်ဆိုရင်ဂျပန်ခေတ်ကာလကိုအခြေခံထားတဲ့ကျေးလက်ဇာတ်ထုပ်။ ဇာတ်လိုက်ကဂျပန်တော်လှန်ရေးသမား ကိုသစ္စာ။ သူကြီးသားသာဒင်ကဖျက်ဆီးလိုက်တော့ထွေးညိုခမျာဗိုက်တစ်လုံး ကျန်ရစ်ခဲ့ရှာတယ်။
ကိုသစ္စာကရှေ့တန်းစစ်မျက်နှာကနေတော်လှန်ရေးပြီးလို့ပြန်လာတော့မယ်ဆိုတော့ထွေးညိုကသူ့ရဲ့မသန့်ရှင်း၊ မစင်ကြယ်တော့တဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုချစ်သူဆီမအပ်ချင်တော့ဘူး။ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်အဆုံးစီရင်ဖို့ထွေးညိုဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်တယ်။ဒါကိုထွေးညိုရဲ့အုပ်ထိန်းသူဘကြီးမှုံသိတော့တရားစကားတွေပြောပြီး တားတယ်။ ထွေးညိုကခေါင်းမာတဲ့သူဆိုတော့ဘကြီးမှုံဘယ်လိုပဲဖျောင်းဖျဖျောင်းဖျမရဘူး။
အဲဒီအချိန်မှာလေတွေ၊မိုးတွေတဝုန်းဝုန်းကျလာတယ်။ ထွေးညိုကလေထဲမိုးထဲထွက်ပြေးသွားတယ်။ဘကြီးမှုံကထွေးညိုမလုပ်နဲ့၊ ထွေးညိုသမီးမှားမယ်လို့တကြော်ကြော်အော်ပြီး ထွေးညိုနောက်ကလိုက်တယ်။ရွာထိပ်လည်း ရောက်ရောညောင်ကိုင်းကြီးကမိုးသက်လေပြင်းကြောင့်ထွေးညိုခေါင်းပေါ် တည့်တည့်ကျသွားတယ်။ ထွေးညိုကနေရာမှာတင်ပွဲချင်းပြီး ဆုံးရှာတယ်။ ဘကြီးမှုံတစ်ယောက်ရင်ထုမနာဖြစ်ရတယ်။ ထွေးညိုအတွက်လွမ်းစေတီကိုရွာထိပ်ကတောင်ကုန်းမို့မို့လေးပေါ် တည်ထားတယ်။ ကိုသစ္စာပြန်လာချိန်မှာဘကြီးမှုံက တဘက်ခေါင်းပေါင်းထားပြီး စေတီရင်ပြင်မှာ တံမြက်စည်းလှည်းနေချိန်နဲ့ဇာတ်ကိုအ ဆုံးသတ်ထားတယ်။ဇာတ်က အလွမ်းဇာတ်နဲ့ သိမ်းထားတာလေ။
ရွှေကျီးညိုနဲ့ပဲခူးမြတို့ရဲ့သိုက်နန်းရှင်မြစိမ်းကလည်းအောင်မြင်တဲ့ဇာတ်လမ်းမို့လူရွှင်တော်တွေရဲ့ပြက်လုံးခွင်ထဲရောက်လာတယ်။ အဲဒီဇာတ်ထုပ်ထဲက”မိုက်ပါ့ဘုန်းကြွယ်ရာ၊သိုက်ဆရာလှေပေါ်တင်လာရတယ်လို့”ဆိုတဲ့ စကားအစား လူရွှင်တော်တွေက”မိုက်ပါ့ဉာဏ်ပွင့်ရာ၊ တစ်အိမ်လိုလို့လူခေါ်ခိုင်းလိုက်ပါတယ်၊ရဲလက်တို့လာရတယ်လို့”ဆိုပြီး ပြက်လုံးထုတ်ကြပါလေရောလား။ဗိုလ်အောင်ဒင်ဇာတ်လမ်းထဲကဗိုလ်အောင်ဒင်နဲ့ဦးဘချစ်တို့ရဲ့အချီအချပြောကြတဲ့ဒိုင်ယာလော့ခ်တွေကလည်းရပ်သုံးရွာသုံးဝေါဟာရ ဖြစ်သွားတာတွေရှိတယ်။ ဦးဘချစ်ကဗိုလ်အောင်ဒင်ကို ဖမ်းတော့ “Duty is Duty” တာဝန်ဟာတာဝန်ပါပဲတဲ့။
ဗိုလ်အောင်ဒင်ကပြန်ပြောလိုက်တယ်။ သိပ်ကောင်းတဲ့စကားလုံးပေါ့။”ဒါကတော့ပုလိပ်အမြင်ကိုး ဦးဘချစ်ရဲ့”တဲ့လေ။ဗိုလ်အောင်ဒင်ဇာတ်လမ်းခွေကအောင်မြင်လွန်းတော့မြန်မာတွေရဲ့ထုံးစံအတိုင်း နောက်ဆက်တွဲတွေဆက်ထွက်လာတယ်။ ဗိုလ်အောင်ဒင်ပြန်လာပြီတို့၊သားဗိုလ်အောင်ဒင်တို့ဟာဗိုလ်အောင်ဒင်ရဲ့နောက်ဆက်တွဲဇာတ်လမ်းတွေဖြစ်ကြတယ်။ပရိသတ်ကလည်းဆက်တိုက်အားပေးကြတာပါပဲ။ကက်ဆက်ဇာတ်လမ်းတွေဟာအောင်မြင်တဲ့စင်တင်ပြဇာတ်တွေ၊အော်ပရာတွေတင်မကဘဲထင်ရှားတဲ့ရုပ်ရှင်တွေနဲ့ကျော်ကြားတဲ့ဝတ္ထုတွေကိုပါအသံသွင်းဇာတ်လမ်းအဖြစ်ဖန်တီးထုတ်လုပ်ကြတာတွေလည်းရှိတယ်။ဘဝသံသရာတို့၊မုန်း၍မဟူတို့ဟာထင်ရှားတဲ့ရုပ်ရှင်တွေကနေအောင်မြင်တဲ့ကက်ဆက်ဇာတ်လမ်းခွေတွေအဖြစ်အသွင်ပြောင်းလာကြတာပါ။ မင်းသိင်္ခနစနေမောင်မောင်၊ဲ့ပုဂံသူရရဲ့မင်းအသက်ငါ့ပေး၊ဆရာကြဲီးမြတ်ခိုင်တို့လိုလျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်ဇာတ်တွေကပရိသတ်ကိုမိန်းမောသွားအောင်စွမ်းဆောင်နိုင်အားကြီးတယ်။
ကက်ဆက်ဇာတ်လမ်းတွေမှာလည်း စီစဉ်ထုတ်လုပ်ကြသူတွေရှိတယ်။ဂီတစာဆိုမောင်ကြေးမုံ၊စွယ်စုံပန်းချီလေးဝင်းတို့ရဲ့ဇာတ်လမ်းတွေကိုကျွန်တော်နားထောင်ဖူးတယ်။တိပ်ခွေဇာတ်လမ်းတွေရဲ့သက်ရောက်မှုကကျေးလက်ဒေသတင်မကဘူး၊မြို့ပြအထိပါသက်ရောက်မှုရှိတယ်။ အလုပ်သမားအများစုလုပ်ကြရတဲ့ဆေးလိပ်ခုံတို့၊ ပုံနှိပ်စက်တို့၊ ဖိနပ်ချုပ်အလုပ်ရုံတို့မှာအလုပ်ရှင်တွေကအလုပ်သမားတွေအတွက်အပျင်းပြေကက်ဆက်ဇာတ်လမ်းတွေကိုဖွင့်ပေးထားကြရတယ်။
အခုခေတ်လိုဗီစီဒီတွေ၊ဒီဗီဒီတွေမပေါ်သေးဘူး။ ကက်ဆက်ကလည်း လုပ်ငန်းရှင်တွေလောက်သာဝယ်နိုင်ချိန်၊ဧည့်ခန်းထဲကဗီရိုပေါ်မှာရှိနေတဲ့ကက်ဆက်တစ်လုံးသည်ပင်ဂုဏ်ရည်ပြပစ္စည်း၊ တော်ရုံလူကက်ဆက်တစ်လုံးပိုင်ဖို့အိပ်မက်မမက်နိုင်သေးချိန်၊ ကက်ဆက်ပိုင်ရှင်ဆိုသူတွေပင်ထွက်သမျှခွေမဝယ်နိုင်ကြသေးဘူး။ စာပေနှင့်တိပ်ခွေဆိုတဲ့အငှားဆိုင်တွေမှာတစ်ရက်ငှားခတစ်ကျပ်နှုန်းနဲ့ငှားရမ်းနားထောင်နေရချိန်၊ သီချင်းခွေဆိုတာတစ်နှစ်လုံးနေလို့လက်ဆယ်ချောင်းပြည့်တာမဟုတ်ဘူး။ တိပ်ခွေတစ်ခွေရဲ့တန်ဖိုးကတစ်ခွေအစိတ်(၂၅ကျပ်)ဆိုတော့ထွက်သမျှဝယ်ယူနားဆင်ဖို့ကမလွယ်ဘူးလေ။
၁၉၈ဝပြည့်နှစ်ဝန်းကျင်တွေပေါ့။အဲဒီအချိန်ကနေ့စားအလုပ်သမားတစ်ယောက်ကတစ်ရက်၃ကျပ်၁၅ပြားရချိန်၊ ကျွမ်းကျင်လုပ်သားသည်ပင်တစ်ရက်လုပ်အားခက၅ကျပ်၂၅ပြား၊ တိပ်ခွေဝယ်ဖို့ဆိုတာအတော်လေးစွန့်စားရတဲ့ကိစ္စ။ တိပ်ခွေအငှားဆိုင်ကနားထောင်ပြီးလို့ကြိုက်ပြီဆိုတာသေချာမှခွေတစ်ခွေအတွက်တစ်လကိုးသီတင်း စုဆောင်းဝယ်ကြရတာ၊ အခုအချိန်ပြန်တွေးကြည့်တော့လွမ်းစရာကြီး။
အဘွားကလည်း ကက်ဆက်တိပ်ခွေကြိုက်တဲ့ ပရိသတ်တစ်ယောက်ဖြစ်တယ်။ အဘွားကြိုက်တာကသီချင်းတို့၊ ဇာတ်လမ်းတို့မဟုတ်ဘဲတရားခွေဖြစ်နေတယ်။ကက်ဆက်ကတ ရားခွေဖွင့်ပေးလိုက်ရင်သူ့ခုတင်လေးပေါ်ကနေဘုရားကိုအာရုံပြုပြီး ကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်ပြီး တရားနာတတ်တယ်။ အဘွားနာလေ့ရှိတဲ့တရားတွေကမင်းကွန်းဆရာတော်ကြီးရဲ့ သုတ္တန်တရားတော်တွေ၊အ ထူးသဖြင့်စူဠကမ္မဝိဘင်္ဂသုတ်တို့၊ဘာတို့ပေါ့။ကျွန်တော်တို့အိမ်နဲ့ နှစ်အိမ်ကျော်လောက်ကအဒေါ်ကြီးတစ်ယောက်ကတော့ကြာနီကန်ဆရာတော်ဦဇဋိလရဲ့အခိုင်အမာပရိသတ်။
ဥပုသ်နေ့မနက်ရောက်ပြီဆိုတာနဲ့မိုးမလင်းသေးဘူး၊ ကြာနီကန်တရားခွေတွေဖွင့်တော့တာပဲ။ ကျွန်တော်တို့မှာတော့ နားရည်ကိုဝလို့။
ကျွန်တော်တို့လူပျိုပေါက်ရောက်ချိန်မှာကက်ဆက်တိပ်ခွေလောကဟာစတီရီယိုတေးသီချင်းခွေတွေအပြိုင်းအရိုင်းပေါ်လာနေပြီ။ကိုင်ဇာ၊လွှမ်းမိုး၊စိုးလွင်လွင်၊တူးတူးစတဲ့အ ဆိုတော်တွေကTop Ten စာရင်းဝင်တွေ။အ မျိုးသမီးအဆိုတော်တွေထဲမှာမေဆွိ၊ ဟေမာနေဝင်း၊ ပိုးဒါလီသိန်းတန်တို့နာမည်ကျော်ချိန်။အဲဒီအဆိုတော်တွေကပ ရိသတ်အပေါ်ဘယ်လောက်အထိလွှမ်းမိုးသလဲဆိုရင်သူငယ်ချင်းတွေထဲမှာအဆိုတော်တူးတူး ဆံပင်ပုံစံထားတဲ့သူတောင်ရ ှိတယ်။ဆ ံပင်ညှပ်ဆိုင်တွေကလည်အး ဲဒီလိုဆံပင်ပုံစံကိုတူးတူးကေတဲ့။
အဲဒီခေတ်ကအမျိုးသမီးငယ်တွေရဲ့ဆံပင်ပုံစံကလည်း ဟေမာနေဝင်းရဲ့ခွင့်လွှတ်နော်စီးရီးကကာဗာကတ်ပုံစံလိုက်ထားကြလို့ဟေမာကေတဲ့လေ။ ပိုးဒါလီသိန်းတန်ကဆံပင်ပွယောင်းယောင်းအကောက်ပုံစံနဲ့မေတ္တာရေလှိုင်းစီးရီးထွက်လာတော့လည်ေး မတ္တာရေလှိုင်းကေတဲ့လေ။
ကျွန်တော် ပထမဆုံးကက်ဆက်တိပ်ခွေစဝယ်တော့တစ်ခွေ၁၂ဝပေးရတဲ့အချိန်ရောက်နေပြီ။ ၁၉၉ဝခုနှစ်ဝန်းကျင်နှစ်တွေဖြစ်မှာပေါ့။ ကက်ဆက်တိပ်ခွေတွေထဲမှာစီးရီးခွေအရောင်းရဆုံးကသ င်္ကြန်မိုးရုပ်ရှင်သီချင်းများနဲ့ဗဒင်ရဲ့နေရာစီးရီးခွေတွေဖြစ်ကြတယ်။ သင်္ကြန်မိုးသီချင်းတွေကတော့ကက်ဆက်တိပ်ခွေလောကမှာတင်ကျန်မနေခဲ့ဘူး၊ စီဒီခေတ်၊ ဗီစီဒီခေတ်၊ဒီဗီဒီခေတ်၊ အီးဗီဒီခေတ်အထိပါလာရုံကမဘူး၊ မန်မိုရီစတစ်ခေတ်အထိပါလာပါရောလား။
အနုပညာအားကောင်းလာပြီဆိုရင်ခေတ်ပေါ်သီချင်းအဖြစ်သာမကဘဲခေတ်အဆက်ဆက်ပါလာပြီးဂန္ထဝင်ဖြစ်တော့တာကိုး။ မိတ်ဆွေလုပ်ငန်းရှင်တစ်ယောက်ဆိုရင်သင်္ကြန်မိုးကိုသိပ်ခရေစီဖြစ်တာပေါ့။သူူ့ရဲ့ထုတ်ကုန်အမှတ်တံဆိပ်ကိုသ င်္ကြန်မိုးစာလုံးဒီဇိုင်းအတိုင်း ဒီဇိုင်းဆရာကိုလုပ်ခိုင်းတာလေ။ သင်္ကြန်မိုးခွေရဲ့အောင်မြင်မှုကကြောက်ခမန်းလိလိ။အခုအချိန်အထိသင်္ကြန်ရာသီရောက်ရင်သင်္ကြန်မိုးသီချင်းတွေကရောင်းတန်းဝင်တုန်း။(ကက်ဆက်တိပ်ခွေတော့မဟုတ်တော့ဘူးပေါ့။ ခေတ်ကာလအခြေအနေအရ စီဒီခွေဖြစ်သွားတာတော့ရှိတာပေါ့။)
ကျွန်တော်တို့လည်သင်္ကြန်မိုးသီချင်းတွေကိုစ၊လယ်၊ဆုံးကြိုက်ကြတယ်။ ကျွန်တော့်ကြီးတော်တစ်ယောက်ကတော့နည်းနည်းအကဲပိုတယ်။ သင်္ကြန်မိုးခွေဆိုရင်အစအဆုံးဖွင့်မှကြိုက်တာ၊ သီချင်းတွေဟိုကျော်ဒီကျော်ရစ်ပြီးဖွင့်ရင်မကြိုက်ဘူး။သင်္ကြန်မိုးသည်ပင်အခုလာမယ့်သင်္ကြန်ဆိုနှစ်၃ဝပြည့်တော့မှာပါလား။
ကက်ဆက်တိပ်ခွေခေတ်မှာသင်္ကြန်ရာသီရောက်ရင်သင်္ကြန်ခွေတွေကမိုးဦးကျမှိုပွင့်တွေလိုဟိုဟိုဒီဒီကထွက်ပေါ်လာတတ်တယ်။တချို့လည်းဈေးကွက်မှာအချိန်မီရောက်မလာနိုင်တဲ့အခါကာဗာကတ်တွေပုံစံပြောင်းပြီးလာမယ့်သင်္ကြန်ရာသီအတွက်တစ်နှစ်တိတိစောင့်ရတာမျိုးလည်းရှိတတ်တယ်။ သေချာတာကတော့အခုအချိန်အထိဘယ်သင်္ကြန်ခွေမှသင်္ကြန်မိုးရဲ့ပျံ့နှံ့မှုကို မမီနိုင်သေးဘူး။
ကက်ဆက်သီချင်းခွေတွေထဲမှာ အဆိုတော်ဗဒင်ရဲ့ နေရာသီချင်းခွေကလည်း ဝက်ဝက်ကွဲအောင်မြင်တဲ့ခွေလို့ပြောနိုင်တယ်။သူူ့ရှေ့ကသီချင်းခွေတွေအောင်မြင်တယ်ဆိုရာမှာတ က္ကသိုလ်ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေချည်း သီးသန့်ကြိုက်သူတွေရှိတယ်။ နယ်ပရိသတ်တွေချည်း ကြိုက်တဲ့အဆိုတော်တွေလည်းရှိတယ်။
အောင်သူ၊အနိုင်၊မင်းအောင်စတဲ့အဆိုတော်တွေဟာနယ်ပရိသတ်အတွက်ရယ်လို့သီးသန့်ထုတ်လုပ်ဖြန့်ချိတာမဟုတ်ပေမယ့်နယ်ပရိသတ်တွေရဲ့ အားပေးမှုအပြည့်အဝရတဲ့အဆိုတော်တွေဖြစ်ကြတယ်။ ဗဒင်ရဲ့နေရာကတော့အဲဒီလိုမဟုတ်ဘူး။ ကျေးလက်ရောမြို့ပြပါကြိုက်ကြတာ။ဘယ်လောက်အထိကြိုက်ကြသလဲဆိုရင်အဲဒီတုန်းကကျွန်တော်တို့ညီအစ်ကိုတွေစုပြီးပုဂံဘုရားဖူးထွက်ချိန်၊မန္တလေးတစ်မြို့လုံးဗဒင်သီချင်းသံတွေနေရာအကြားအလပ်မရှိကြားနေရချိန်၊ဘုရားဖူးသွားတော့လည်း ရောက်တဲ့မြို့၊ နားတဲ့နေရာတိုင်းမှာဗဒင်ရဲ့သီချင်းသံတွေချည်းလေ။ ပုဂံမှာဘုရားဖူးတော့မြင်းလှည်းဆရာကအစ ဗဒင်သီချင်းဆိုပြီး မြင်းလှည်းမောင်းပို့တယ်။
ဗဒင်ရဲ့ကက်ဆက်တိပ်ခွေကာဗာကတ်ကကဏန်းကောင်ပုံစံနဲ့ထွက်လာပြီး တစ်ခွေလုံး တစ်ယောက်တည်း ရေး၊ ဆို။သီချင်းခွေစီးရီးလိုက်မဟုတ်ဘဲစိတ်ကြိုက်လက်ရွေးစင်သွင်းတဲ့ selection ခွေတွေလည်း ခေတ်စားခဲ့ဖူးသေးတယ်။ လူဆိုတာကလည်းလူတစ်ကိုယ်အကြိုက်တစ်မျိုးမဟုတ်လား။စီးရီးခွေထဲကသီချင်းအားလုံးကိုကြိုက်ချင်မှကြိုက်မှာလေ။ရော့ခ်ထဲကတစ်ပုဒ်စ၊နှစ်ပုဒ်စကြိုက်မယ်၊ကန်းထရီးသီချင်းလေးတွေလည်းကြိုက်တာပါဦးမှာ။စတီရီယိုခေတ်ဟောင်းတေးလည်းကြိုက်နိုင်သေးသကိုး။ အဲဒီတော့ လက်ရွေးစင် သီးသန့်သွင်းတာတွေ ဖြစ်လာရော။
လက်ရွေးစင်သီချင်းတွေကို ကက်ဆက်ကာဗာကတ်လေးပေါ်မှာတိပ်ခွေဆိုင်ကလက်ရေးစာလုံးနဲ့ရေးပေးတယ်။ကျွန်တော်အကြိုက်ဆုံးလက်ရေးစာလုံးကလူထုကြီးပွားရေးတိုက်နဲ့ဓားလွယ်ခုတ်လောက်မှာရှိတဲ့မန္တလေးတေးသံသွင်းဆိုင်ကလက်ရေးစာလုံးလေးတွေပဲ။ သီချင်းနာမည်နဲ့ အဆိုတော်အမည်တွေကို လက်ဝဲစာလုံးလေးတွေနဲ့ သပ်သပ်ရပ်ရပ် လှလှပပဖြစ်အောင်ရေးပေးနိုင်လို့ပဲ။အဲဒီခေတ်က(၁၉၈ဝပြည့်လွန်နှစ်များ)လက်ရွေးစင်သီချင်းသွင်းခဲ့ကြဖူးသူတွေအမှတ်ရနိုင်ကောင်းပါရဲ့။ အခုတော့ကက်ဆက်တိပ်ခွေတွေလည်း တစ်ခန်းရပ်ပေါ့။
ကက်ဆက်တိပ်ခွေခေတ်က သီချင်းခွေတွေမှာ အကျိုးပြုသီချင်းတစ်ပုဒ်မဖြစ်မနေပါရတာလည်း လွမ်းတတ်ရင်တော့လွမ်းချင်စရာ။ ထူးအိမ်သင်ရဲ့နာရီပေါ်မှမျက်ရည်စက်များထဲကသူငယ်ချင်းအတွက်ဆိုတဲ့ သီချင်းဟာ အကျိုးပြုသီချင်းကောင်းတစ်ပုဒ်ပေါ့။ပေါ်လစီခေတ်မှာမထည့်မနေရထည့်ခဲ့ရတဲ့သီချင်းဖြစ်ပေမယ့်အနုပညာအားကောင်းတော့လူငယ်တွေကြားမှာရေပန်းစားတဲ့သီချင်းတစ်ပုဒ်ဖြစ်သွားတယ်။
‘ခေါင်းလောင်းကြီးလည်းxxxအိပ်ပျော်နေတယ်xxxအသံမမြည်နိုင်ရှာတယ်xxxစာသင်ခုံတွေလည်းxxဖရိုဖရဲxxxပိုးစားခြကိုက်နဲ့xxxကျေးလက်ကဆရာသူငယ်ချင်းရေxxxမင်းအတွက်ဂုဏ်ယူလိုက်ပါတယ်xxx’ဟေမာနေဝင်းရဲ့ခွင့်လွှတ်နော်စီးရီးထဲက’တံတားဟောင်းလေး’သီချင်းကလည်းအကျိုးပြုသီချင်းပါ။အလင်္ကာကျော်စွာမြို့မငြိမ်းကြီးရဲ့’လူချွန်လူကောင်း’သီချင်းကလည်း ပေါ်လစီသီချင်းတစ်ပုဒ်ပါပဲ။ မြို့မငြိမ်းရဲ့ အနုပညာဓာတ်ခံအားကောင်းမှုကြောင့် ယနေ့ထက်တိုင် လူတိုင်းပါးစပ်ဖျား ရေပန်းစားနေတဲ့ သီချင်းဖြစ်နေတာလေ။
ကျွန်တော်မှတ်မိနေတဲ့နောက်သီချင်းတစ်ပုဒ်ကအဆိုတော်လွှမ်းမိုးရဲ့ ‘မောင်မေးမယ် မေ’။ ဗျည်းအက္ခရာတွေချည်းအလုံးတစ်ရာကျော်နဲ့သီချင်းကိုရေးဖွဲ့ထားတာလေ။’မှောင်ထဲမှာ မီးမှိတ်မှxxxမိုက်မိုက်မဲမောင်မေးမယ်xxxများများမော့မြန်မြန်မူးမှxxxမောင်မေ့မှာမို့xxxမောင်မိုက်မယ်မေxxxမြမြင့်မိုရ်ေ မျှာ်မိမှxxxမှားမိမှန်ေးမာင်မှတ်မယ်xxx’
ရုပ်ရှင်မင်းသားများလည်း သီချင်းတိပ်ခွေတွေထုတ်ဖူးကြပေါ့။ ဝင်းဦး၊ရန်အောင်၊ စိုးသူ၊ သီဟတင်စိုး၊ လွင်မိုးတို့လည်း သီချင်းခွေတွေ ထွက်ခဲ့ကြတယ်။ သီချင်းဆိုရာကနေ ရုပ်ရှင်ရိုက်ကြသူတွေလည်းရှိတယ်။ တွံတေးသိန်းတန်၊ လွှမ်းမိုးနဲ့မေဆွိတို့ကထင်ရှားတဲ့သာဓကတွေဖြစ်ကြတယ်။ဇာတ်မင်းသားတွေလည်းကက်ဆက်တိပ်ခွေခေတ်မှာနှစ်ပါးသွားခွေတွေထွက်တာရှိတယ်။သောင်းထိုက်ကကျော်ဆိုတာဇာတ်မင်းသားလေးသိန်းဇော်ရဲ့နာမည်ကျော်နှစ်ပါးသွား အခွေပေါ့။
သီချင်းကက်ဆက်ခွေခေတ်မှာထင်ရှားတဲ့တိုင်းရင်းသားအဆိုတော်တွေကစိုင်းထီးဆိုင်၊ စိုင်းဆိုင်ဝ်မော၊ လားရှိုးသိန်းအောင်၊ အယ်လ်ခွန်းရီစတဲ့ အဆိုတော်တွေပါပဲ။ကက်ဆက်သီချင်းခွေတွေအကြောင်းပြောရင်ပြန်ဆိုတေးတွေကိုချန်ထားလို့မရဘူး။ စိုင်းထီးဆိုင်ရဲ့သီချင်းတွေမေဆွိပြန်ဆိုတော့ရင်ထဲကစိုင်းထီးဆိုင်တဲ့လေ။ပြန်ဆိုတေးတွေ ဆိုကြတဲ့အခါ မူရင်းအဆိုရှင်နဲ့ တေးရေးဆရာတွေကိုလေးစားဖို့ကောင်းတယ်လို့ထင်တယ်။ခေတ်နဲ့မညီဘူးဆိုတိုင်းပြင်လိုက်လို့ကောင်းပါရဲ့လားစဉ်းစားကြစေလိုပါတယ်။ သီချင်းတစ်ပုဒ်ဟာခေတ်နဲ့စနစ်ကိုထင်ဟပ်နေပြီဆိုရင်ကိုယ့်သဘောနဲ့ကိုယ်ပြင်ဖို့သင့်၊ မသင့်သေချာစဉ်းစားမှဖြစ်မယ်။
သီချင်းခွေတွေအကြောင်းပြောရြင်မို့မဧည့်ခံတေးတွေအကြောင်း ထည့်ပြောရပါဦးမယ်။ မြို့မသီချင်းတွေကအလှူအိမ်မှာ၊ မင်္ဂလာဆောင်မှာမကြာခဏကြားနေရတော့နားထဲစွဲနေတယ်။ မြို့မဧည့်ခံတေးတွေချည်း သီးသန့်ခွေတွေထုတ်ခဲ့ကြဖူးတယ်။ မြို့မရဲ့ ပင်တိုင်အဆိုတော်တွေနဲ့ပေါ့။ လွန်ခဲ့တဲ့ သုံး၊ လေး၊ငါးနှစ်ကလည်း မြို့မစိန်ရတုအထိမ်းအမှတ်ဗီစီဒီထုတ်ပါလေရောလား။ မြို့မသီချင်းတွေတင်မကဘူး၊ ရွှေတိုင်ညွန့်သီချင်းလည်းပါတယ်။ နဂါးနီသီချင်းလည်း ပါတယ်။ဒါတို့တိုင်း၊ တို့ပြည်ဆိုတဲ့
သီချင်းလည်းပါတယ်။သီချင်းတွေကသီချင်းကောင်းတွေပါ။သို့သော်မြို့မကထုတ်တဲ့မြို့မစိန်ရတုခွေမှာတော့မြို့မရဲ့သောတရှင်တွေကမြို့မသီးသန့်ဖြစ်စေချင်ကြတယ်။စိန်ရတုတိုင်အောင်ရပ်တည်နိုင်ခဲ့တဲ့အသင်းကြီးမဟုတ်လား။ဧည့်ခံတေးပေါင်းများစွာ၊သင်္ကြန်သီချင်းပေါင်းများစွာထုတ်ခဲ့တဲ့အသင်းကြီးအနေနဲ့မှတ်မှတ်ရရစိန်ရတုမှာကိုယ်ပိုင်သီချင်းတွေထုတ်ဖို့ကောင်းတာပေါ့။
ဒီအထဲအသင်းကြီးရဲ့မာစတာပိစ်လို့တောင်ဆိုနိုင်တဲ့’ပြည်တော်ဝင်’လိုသီချင်းကပါမလာဘူး။’အခါတော်ရောက်ချိန်xxxနီးလို့လာပြီxxxဒေါ်ဒေါ်မမ နှမတို့ရေxxxအသည်းစွဲချစ်မိတ်ဆွေxxxခေတ္တခွဲလို့နေxxxမြို့မနဲ့အတူတကွxxxလိုက်ပါနိုင်စေxxxအောင်စည်ရွှမ်းသံxxxကြားရပြီထင့်xxxပြည်တော်ဝင်မယ်လေxxx’အဲဒီခွေထဲမှာ မြို့မအဆိုတော်တွေချည်းသီးသန့်မဟုတ်ဘဲဈေးကွက်ဝင်မယ်ထင်ရတဲ့အဆိုတော်တွေကို ထည့်လိုက်တော့အမာခံပရိသတ်ရင်ထဲမှာ စလုံးစခု ပိုဖြစ်ရတယ်။ အဆိုတော်ရန်အောင်၊အောင်ရင်တို့ကပါဝ င်ဆိုထားကြတာလေ။သ ူတို့ဟာအောင်မြင်တဲ့အဆိုတော်တွေဖြစ်ကြတာမှန်တယ်။ သို့သော်ပရိသတ်ကသူတို့ချစ်တဲ့မြို့မအသင်းကြီးကိုမြို့မအဆိုတော်တွေရဲ့အာစောက်လျှာစောက်အသံတွေနဲ့သာနားထောင်ချင်ကြတာကလား။
ဈေးကွက်လိုအပ်ချက်အရလို့ပြောရအောင်ကလည်းအဲဒီအချိန်ကရန်အောင်နဲ့အောင်ရင်ဟာဈေးကွက်မျာလျှမ်းလျှမ်းတောက်မဟုတ်တော့ပါဘူး။သူတို့ထက်စာရင်(ဈေးကွက်တစ်ခုတည်းကြည့်ပါက)စိုင်းစိုင်းခမ်းလှိုင်ကမှဈေးကွက်ပိုမသေချာဘူးလား။စိန်ရတုတိုင်ခဲ့ပြီဖြစ်တဲ့အသင်းကြီးကဈေးကွက်မှာလျှမ်းလျှမ်းတောက်မဟုတ်တော့တဲ့(သူ့ခေတ်သူ့အခါမှာအောင်မြင်ခဲ့မှာပါ။ဒါ ပေမဲ့အ ဲဒီအချိန်မှာသူူတို့ကဈေးကွက်ကောင်းတဲ့အ ဆိုတော်တွေမဟုတ်တော့) သူတွေရဲ့အားကိုယူပြီး ထုတ်ရတယ်ဆိုတာကိုမခံချင်တာပါ။ တကယ်တော့အဲဒီခွေဟာအထိုက်အလျောက်အောင်မြင်ပါတယ်။
အခွေမှာပါတဲ့ပြင်ပအဆိုတော်တွေ၊ပြင်ပတေးရေးဆရာတွေကြောင့်မဟုတ်ဘဲမြို့မကိုသံယောဇဉ်ရှိကြတဲ့ပရိသတ်အများစုရဲ့အားပေးတာခံကြရလို့ပါ။မြို့မရဲ့အမာခံပရိသတ်တွေကခိုးကူးခွေအလွယ်တကူဝယ်ယူလို့ရသည့်တိုင်မူရင်းခွေကိုဝယ်ယူအားပေးကြတယ်။ အဲဒီအထဲမှာကျွန်တော်လည်း ပါတယ်။ဒါပေမဲ့ချင်ခြင်းမပြေတော့ဖြစ်ရတာပေါ့။ဝတ္ထုစာအုပ်ခွေဖြစ်တဲ့ Audio Book ဆိုတဲ့တိပ်ခွေလည်းထွက်ခဲ့သေးတယ်။ စာရေးဆရာမဂျူးရဲ့ရေမျောသီးနဲ့မြရဲ့လ၊ထူးအိမ်သင်နဲ့ဟေမာနေဝင်းတို့ကဖတ်ပေးကြတာလေ။
မြန်မာစာအုပ်လောကမှာရှားရှားပါးပါးAudio စာအုပ်တွေ၊စာရေးဆရာချစ်ဦးညိုရဲ့ခန္တီစသည်းခံခြင်းသည်လည်းကောင်းဆိုတာလည်း စာပေလောကစာအုပ်တိုက်ကအသံသွင်းစာအုပ်အဖြစ်တိပ်ခွေအနေနဲ့ထွက်ခဲ့ဖူးသေးတာပေါ့။ စာပေဟောပြောပွဲခွေတွေထွက်တာရှိပေမယ့်ဝါသနာပါသူအချင်းချင်းပြန်မျှကြတာလောက်ပါပဲ။ဈေးကွက်ထဲမှာအလုံးအရင်းသိပ်မတွေ့ရဘူး။အင်္ဂလိပ်စကားပြောခွေတွေတောင်ထွက်ဖူးပါတယ်။ ဘီဘီစီအင်္ဂလိပ်တို့၊ ဘာတို့နားထောင်ဖူးတယ်။ အခုနေပြန်စဉ်းစားကြည့်တော့ကောင်းကောင်းမမှတ်မိတော့ဘူး။
ကက်ဆက်တိပ်ခွေတွေထဲမှာရောင်းအားအကောင်းဆုံးနဲ့လူသုံးအနည်းဆုံး ကက်ဆက်တိပ်ခွေတွေရှိတယ်ဆိုရင် မိတ်ဆွေမအံ့သြပါနဲ့။ ဟုတ်ပါတယ်၊ ကျွန်တော်ရေးတာ မမှားပါဘူး။ရောင်းအားအကောင်းဆုံးနဲ့လူသုံးအနည်းဆုံး ကက်ဆက်တိပ်ခွေတွေကျွန်တော်တို့နိုင်ငံမှာအသေအချာရှိခဲ့ဖူးတယ်။ အဝေးသင်တက္ကသိုလ်ကျောင်းသား၊ ကျောင်းသူတွေအတွက်ကျောင်းတွေကရောင်းချပေးတဲ့သင်ရိုးညွှန်းတမ်းကက်ဆက်တိပ်ခွေတွေဟာကျွန်တော်ပြောတဲ့(ရောင်းကောင်း/အသုံးနည်း)ဖြစ်တယ်ဆိုတာလက်ခံပြီလား။
ကျွန်တော့်ညီငယ်တစ်ယောက်ကတော့ဘွဲ့သာရသွားတယ်။အဲဒီတိပ်ခွေတွေကိုပက်ကင်ပိတ်ထားတဲ့ပလတ်စတစ်တောင်မခွာလိုက်ရဘူး။တစ်နိုင်ငံလုံးမှာရှိတဲ့အဝေးသင်ကျောင်းသား၊ကျောင်းသူတွေအတွက်မဝယ်မနေရရောင်းပြီဆိုမှတော့ရောင်းအားကိုစဉ်းစားသာကြည့်ပေတော့။ကျွန်တော်တို့ကက်ဆက်တိပ်ခွေတွေသုံးပြီးဖွင့်တဲ့အခါတစ်ခါတစ်ရံကက်ဆက်ဟတ်ကိုကြေးကပ်နေရင်ဂွမ်းကိုအရက်ပြန်ဆွတ်ပြီးဟတ်ဆေးကြရသေးတာ၊အခန့်မသင့်လို့ဖွင့်နေရင်းတန်းလန်းတိပ်တွေညပ်နေရင်စိတ်ရှည်လက်ရှည်တိပ်တွေဆွဲထုတ်ကြရသေးတာပေါ့။
ကျွန်တော်တို့ခေတ်အထိချစ်သူရည်းစားတွေကိုလက်ရွေးစင်သီချင်းရေးပေးတဲ့ခေတ်ရှိခဲ့ဖူးတယ်။ခင်မောင်တိုးတို့၊မွန်းအောင်တို့ရဲ့ သီချင်းတွေလေ။ မိန်းကလေးတွေကလည်းမောင်၊ တစိမ့်စိမ့်သူ၊ ခွင့်လွှတ်နော်သီချင်းတွေပြန်ပေးကြတာပေါ့။ ကျွန်တော့်ဆီမှာအဲဒီခွေတွေရှိနေသေးတယ်။(မဒမ်ဥယျာဉ်မသိပါစေနဲ့)မိန်းကလေးတွေရဲ့နာမည်နဲ့တေးသီချင်းတွေလည်းအများကြီး။မော်၊ယု၊ဝိုင်းရဲ့ဆည်းဆာ၊တစ်ပင်တည်းရင်ထဲကနွယ်၊မိမာ၊ဟသာတို့ရဲ့နန်းတော်ရှေ့၊ပပြုတ်သည်မထား၊စံပယ်၊ဟိုအစ်ကိုကြီးရဲ့မခင်နှင်းဆီ၊ တစ်ပြည်သူမရွှေထား၊ရင်သို့တိုးဝှေ့ဆဲပါခိုင်၊ နွဲ့တင်အတွက်သီချင်းတစ်ပုဒ်၊ သီတာ၊ စာဥစတဲ့ သီချင်းတွေက အောင်မြင်ထင်ရှားတဲ့ တေးသီချင်းတွေ ဖြစ်ကြတယ်။
ကက်ဆက်တိပ်ခွေတွေကလည်းအ မျိုးအစားစုံလင်လှတယ်။ ကျွန်တော်တို့ အရင်က ဟီတာချီတံဆိပ် ခွေအဖြူရောင်တွေ၊ ကျွန်တော်တို့လက်ထက်မှာတိုယိုတာတံဆိပ်ခွေတွေပေါ်လာပြီ၊နောက်ပိုင်းမှာမက်ဆဲလ်တို့၊တီဒီကေတို့တရုတ်ပြည်ဘက်ကနေ ဝင်လာတယ်။ တိပ်ခွေတော်တော်များများရဲ့ တိပ်အရှည်က စီခြောက်ဆယ်၊ အချိန်က တစ်နာရီဝန်းကျင်ကြာအောင်နားထောင်ရတယ်။နောက်ပိုင်းမှာစီကိုးဆယ်တွေဝင်လာတာရှိပေမယ့်တိပ်ခွေခေတ်ရဲ့နေဝင်ချိန်ကိုရောက်နေပြီ။ နည်းပညာလှိုင်းလုံးကြီးတွေတဝုန်းဝုန်းရိုက်ခတ်နေပြီလေ။ စီခြောက်ဆယ်တစ်ခွေစာရဲ့ကြာချိန်ဟာရပ်သုံးရွာသုံးဝေါဟာရဖြစ်လာတယ်။”အစည်းအဝေးမှာသဘာပတိမိန့်ခွန်းပြောတာစီခြောက်ဆယ်တစ်ခွေစာလောက်ရှိတယ်”၊”အဲဒီလူပေါ့ကွာ၊ လေကြောရှည်နေတာ၊ စကားကြောက မပြတ်နိုင်ဘူး၊ စီခြောက်ဆယ်တစ်ခွေစာမကဘဲ”ဆိုတဲ့စကားတွေဟာတိပ်ခွေခေတ်ကိုဖြတ်သန်းခဲ့ကြသူတွေရဲ့ စကားလုံးတွေပေါ့။
ကက်ဆက်ခွေတွေယူပြီးလက်ဖက်ရည်ဆိုင်သွားတဲ့အခါကိုယ့်အလှည့်မရောက်သေးရင်ခွေအစကနားထောင်နိုင်အောင်ဘောလ်ပင်ကိုအထဲထည့်ပြီးရစ်ကြရတယ်။ Horse ဘောလ်ပင်တို့၊ျွ Reynold ေ ဘာလ်ပင်တို့နဲ့ထည့်ပြီရစ်ကြရတာပေါ့။အိမ်မှာကက်ဆက်ရှိနေပေမယ့်ရောက်လေရာအရပ်မှာနားထောင်ချင်တဲ့အခါကက်ဆက်တိပ်ခွေတွေကိုကိုယ်နဲ့မကွာယူဆောင်သွားကြရတာလေ။ အခုခေတ်လိုအမ်ပီသရီး၊ အမ်ပီဖိုးလည်းမရှိသေးဘူး၊ လက်ကိုင်ဖုန်းတွေလည်း မပေါ်သေးဘူး။ ဗီစီဒီတို့၊ဒီဗီဒီတို့ဆိုတာအဝေးကြီး၊ ကက်ဆက်နားထောင်ချင်ရင်တိပ်ခွေမှလွဲပြီး အခြားရွေးချယ်စရာမရှိ။
အခုခေတ်နည်းပညာတွေတစ်ဟုန်ထိုးတိုးတက်နေတဲ့ခေတ်မှာလူလားမြောက်လာတဲ့ကလေးတွေကိုကျွန်တော်တို့ခေတ်ကနားထောင်ပြီး ကြိုက်ခဲရတဲ့ကက်ဆက်ဇာတ်လမ်းတွေနားထောင်ခိုင်းရရင်ဘယ်လိုနေမယ်မသိဘူး။ ကျွန်တော်ကတော့ အာရုံခံစားမှုတွေများလွန်းလှတဲ့ဒီခေတ်ကကလေးတွေကက်ဆက်ဇာတ်လမ်းတွေပေါ်မှာလိုက်ပါခံစားနိုင်မယ်မထင်ဘူး။ဘာကြောင့်ဒီလိုကောက်ချက်ချရတာလဲဆိုရင်ကျွန်တော်တို့ကြည့်ခဲ့ရပြီးပရိသတ်ရဲ့မျက်ရည်ကိုကောင်းကောင်းကြီးချူနိုင်ခဲတဲ့ဇာတ်ကားတွေကဒီနေ့ခေတ်ကလေးတွေရဲ့မျက်ရည်ကိုမချူနိုင်တော့ဘူး။ဒါရိုက်တာဦးသုခရဲ့’ဘယ်သူပြိုင်လို့လှပါတော့နိုင်’ဇာတ်ကားကကျွန်တော်တို့အလယ်တန်းကျောင်းသားဘဝအထိမျက်ရည်ချူနိုင်တုန်း၊ကျွန်တော့်ညီငယ်တွေလက်ထက်မှာတော့အံ့ကျော်ကြီးထန်းလျက်တောင်းကြီးထမ်းပြီးမြို့ကိုပြန်သွားတဲ့ဆရာမလှည်းနောက်ကိုပြေးလိုက်တာဟာငိုစရာအခန်းမဟုတ်တော့ဘူး။
”အံ့ကျော်ကြီးကဘာလို့ခြေကျင်ပြေးလိုက်တာလဲ။ ကားနဲ့လိုက်ရင်ပြီးရော”လို့ရယ်ကာမောကာပြန်ပြောသဗျ။ ကြီးတော်တို့၊ ဒေါ်လေးတို့တုန်းက အဲဒီအခန်းဟာ တကယ့်အထွဋ်အထိပ်မျက်တောင်ပုတ်ခတ်ပြီးမျက်ရည်ဆည်ရတဲ့အခန်း။ခေတ်တွေက ကွာသွားပြီကိုး။ကျွန်တော်ကတော့စိတ်လိုလက်ရရှိတဲ့တစ်နေ့မှာကက်ဆက်ဇာတ်လမ်းခွေတွေနားထောင်ဖို့ဆုံးဖြတ်ထားတယ်။ခေတ်ဟောင်းကို ပြန်သွားချင်လို့ မဟုတ်ပါဘူး။ အဲဒီခေတ်အနုပညာကိုပြန်ပြီး ခံစားချင်လို့ပါ။ အလုပ်ဗာဟီရလည်း မများ၊ ခရီးလည်း ထွက်မနေဘဲ လက်ကိုင်ဖုန်းကို ပိတ်ထားတယ်ဆိုရင်ဇာတ်လမ်းနားထောင်နေပြီလို့မှတ်ယူစေလိုပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကို နားလည်ပေးကြပါ။ ။
